Dag 21, lessen in nederigheid

"Being in the becoming" 

Zo noemde John het vandaag toen ik probeerde uit te leggen welke houding ik op dat moment ervaarde in mijn werk in het atelier

Want; terwijl ik tekende en ingespannen keek en probeerde, probeerde, probeerde, kwam er ineens de gedachte bij me op dat hoemeer ik me verdiep in mijn eigen handschrift hoe minder ik er zeker van ben.

(en het gekke is dat ik dat niet zo erg vind)

Heb ineens haast want nog maar een week in Caylus. Heb steeds het gevoel dat ik er bijna, bijna, bijna ben.... Geeft een raar soort koortsgevoel.

En dan ineens. Terwijl ik bezig ben, geconcentreerd wordt ik me ineens bewust van de openingen in een werk en mijn beperkingen daarvoor. Bij elk nieuw beeld dat zich voor mijn ogen naar de oppervlakte klautert, zie ik tegelijkertijd war nieuwe kansen en uitdagingen, maar ook valkuilen liggen. Mijn God, het is nóóóit af….

Al tekenend voel ik dat ik het wezenlijke niet kén. En waarschijnlijk nooit zal leren kennen. Hoe deprimerend me dat soms ook voorkomt, het bepaalt mijn zoektocht. Mijn verbeten ( zo je wilt, obsessief) pogingen om er desondanks grip op te krijgen.

 Zou dat een (van de) definitie(s) kunnen zijn van kunstenaars schap? Het desondanks, tegen stromen, winden, stormen in, blijven proberen aan te komen, en ondertussen altijd een reiziger blijven?

Ik kán niet anders dan erkennen dat mijn werk pogingen zijn, een tasten naar, vragen over, meer dan antwoorden op wat er is.

De tekeningen waar ik nu aan werk zijn een soort direct verslag van dat besef van nederigheid.

Beseffen dat ik onderdeel ben van iets dat veel groter is dan ikzelf.

Het zijn "gras" tekeningen, of ademhalingen, of....

Een tasten binnen een kader. Ik  wil juist vanuit iets heel kleins en verhaal neerzetten. Aandacht voor datgene wat je vaak over het oog ziet, zonder het groter te maken

Het werk is tweeledig. Ik heb een verhaal te vertellen met die werken, maar tegelijkertijd vertelt het mij als tekenaar óók een verhaal. Het die eerste dialoog met iets wat dus naar de oppervlakte komt

Soms waanzinnig frustrerend, maar áls je dan een bepaald moment voelt dat je, al is het maar voor even,er heel even, grip op hebt, voelt dat als een triomph op de tijd!

En alhoewel ik denk, zoals ik aangaf in mijn voorlaatste blog, dat kunst een verschil kan maken, voel ik dan vandaag weer, in een 1 op 1 relatie met mij als maker en het werk als autonoom verhaal voor zichzelf, dat ik er, in die relatie tussen mij en mijn werk, nog lang niet ben. 

En terugkijkend weet ik dat er steeds momenten zijn waarop ik dacht dat ik er wel was, terwijl je, ook dan, weet dat je zo weer ingehaald wordt door de tijd, je eigen verbetenheid het nóg een keer aan te raken, het nóg een keer te kunnen voelen, je het ook weer kwijtraakt.

Maar juist dat houdt je aan de gang. De hoop het weer even aan te raken.

Bedenk me dat dat dan daarin misschien wel toch een verschil zit met bankiers…..

Vanuit het FD kwam voor mij vaak een beeld naar voren van grote stelligheid. De waarheid (for what it is worth) heeft men ogenschijnlijk in pacht. Alleen,…. die waarheden voldoen helemaal niet!

We wéten het helemaal niet. En dat is niet erg! Alleen leven met- en accepteren dat er onzekerheden zijn kan enorm verleidend zijn. In mijn geval houdt het me aan het tekenen. 

Enfin, van die gedachten dus, terwijl ik aan het werk was…