maandag 7 juli 2014

Het blauwe uur

Gister.
Een lege, oningevulde zondag voor me.



Ik draaide de sleutel van mijn atelier deur in het slot en voelde op de gang al de opwinding in mijn buik:

Het soort van een lekkere onrust en nieuwsgierigheidskriebel. 
Zo eentje die alleen iets tot rust komt door te gaan tekenen. Of nou ja, schilderen dan nu.
Al schilderend een beeld oproepen en te bevragen. 
Doen. Doen. Doen.  En dan Kijken. Kijken. Kijken!

Wanneer het begon? 
Het was er altijd al, die onrust die ik als kunstenaar alleen maar kan bedaren als ik me terugtrek in mezelf en ga tekenen.



Echter, mijn project Het Blauwe Uur, waar ik deze zondag ochtend aan verder ging, had wel degelijk twee duidelijke katalysatoren.

Katalysator 1; het boekje van Jan
Toen ik werd gevraagd om bij het jubileum boek van Jan Vaessen, de tweezijdige medaille, beeld te maken, laaide het vuur van mijn „lekkere” onrust op. 
Dit was nou precies wat ik gaaf vond om te doen.
Bij de 25 verhalen die mensen schreven voor Jan las ik als reisverhalen. Stuk voor stuk persoonlijke routes waarbij Jan als gids of gewoon als reismaatje had meegelopen.

Als vanzelf ontstonden er horizon beelden bij het boek. Soms met veel lucht en weinig vaste grond.Dan weer veel stevige massa en een kalme hemel erboven.
De kleuren kwamen als vanzelf.

Een aangename verrassing. Normaliter kon ik toch beter uit de voeten met de beperking van zwart en wit

Katalysator 2; Anke
Het boek was af, maar ik nog lang niet klaar. Bleek.
En zoals de wetten van het universum dan werken. ….Altijd. 
Alles komt naar je toe als je er klaar voor bent om het te zien.
Dat liet Anke Wiersma me zien tijdens een retoriek bijeenkomst.
Ze had zich verdiept in Human design en, nieuwsgierig als ik altijd ben, had ze mijn chart getrokken:
Aha:  een generator, dát was ik…. En dan als kunstenaar met name eentje die reageert op wat er buiten me af speelt; 
Ik reageer op datgene wat buiten mij is. en haal het dan naar binnen en ga er mee aan de slag.
Cognitief wist ik het niet meteen te plaatsen, maar voelde wel meteen: dat klopt!

Praten met mensen, ervaringen opdoen. Me verwonderen en ergens onvoorwaardelijk induiken. Me verdiepen in anderen om mezelf te snappen…. Dát geeft me altijd nieuwe beelden. Van Buiten naar Binnen beelden. En die beelden haal ik vervolgens in mijn atelier naar de oppervlakte. 

Waarom nou niet eens het vooraf proces steviger verbinden met het daarna proces?
Als een soort aaneengeregen moment van delen, verbinden en weer delen.

Zie hier het ontstaan van de 1e contouren van het Blauwe uur!

Het blauwe uur:

Dat prachtige moment van de dag waarop het licht over gaat in het donker. Zinnebeeldende tussentijd tussen dag en nacht. Contemplatieve tijd waarin toen naar straks overgaat.
Het is het uur waarin de menselijke huid voor fotograven het mooist uitkomt en gebouwen het scherpst te fotograferen zijn.
Maar ook het uur van de donkere nacht eer het weer licht wordt. Het uur blauw dat Jan Fabre aanduidde als: Het kruispunt van de natuur tussen de dag en de nacht, de plaats die iedereen moet aandoen om zijn weg te vervolgen.

Het blauwe uur is een gemoedstoestand die heel wakker is. 
Waarin alle contouren scherp zijn, maar de huid zacht.

Het blauwe uur is mijn nieuwe verblijfplaats van waaruit ik mezelf en anderen bevraag.
Wat is in mijn leven mijn blauwe uur? 

Waar ging ik van licht naar donker? En wat of hoe streek het licht (weer) over mijn handelingen?


Het is een vraag die ik graag ook anderen zou willen voorleggen.
En dan hun uitzichten en inzichten be-tekenen.

Om die vervolgens laten samen komen in een langgewenste droom; een eigen uitzichten boek maken. Een boek van  het blauwe uur. Moet toch lukken.



Op mijn atelier ben ik gewoon begonnen met studies maken. 
Van het blauwe uur als horizon. 
Een boven en beneden.
Lucht en aarde.
(gek eigenlijk zo’n horizon. het lijkt iets stabielen en stilstaand, maar hoe dichte bij je komt, hoe meer het weer wijkt)
Maar wowwww,  licht is zó moeilijk om te vangen. Ondoenlijk eigenlijk. 
Vandaar de opwinding. Omdat het zo heerlijk is om je er toch in te verdiepen en dan je zelf wat te verliezen
Er is geen weg, anders dan de weg die ik zelf creëer. 

Het schilderen is nu de enige manier om zicht te krijgen op de verschijning van het blauwe uur....


vrijdag 3 januari 2014

Hulp na een atelierbrand


“Ik heb helemaal niks met al dat geFacebook, gewhap en getwitter “ bekende de cameraman. En aan zijn gezichtsuitdrukking kon ik op maken dat ie zich eigenlijk nog mild uitdrukte.

“Da’s dan wel vreemd” bedacht ik me, op mijn beurt, want juist dánkzij dat “geFacebook” was hij bij me!

De dag ervoor was, op nieuwjaarsdag, het atelier en woonplek van mijn goede vriendin Elske geheel afgefikt.
En met haar plek, de woonplek van zo’n 25 studenten en ateliers van zo’n 15 andere kunstenaars!
Elske zag ál haar werk, haar hele archief aan 25 werk als grafisch ontwerper, haar recente prachtige tekeningen die ze binnenkort zou gaan exposeren, haar persoonlijke spullen, meubels, kleding, zo’n 8 meter aan de meest mooie en natuurlijk onvervangbare kunst boeken, in vlammen opgaan.

Digg that als start van het nieuwe jaar!

Vrienden help je.
Dus plaatste ik een oproep op Facebook om Elske te helpen. Boekenbonnen, nieuw meubilair, maar vooral nieuwe tekenspullen zodat ze weer aan de slag kon. Ze had niks meer, dus wat restte haar dan doen waar ze goed in was? Tekenen! Als wij nou die tekeningen vast “bestelden” dan had zij én een reden om de moed niet te laten zakken én door te gaan, én voorzag ze meteen weer in haar eigen inkomen!
(Want o ja, een kunstenaars atelier is onbetaalbaar om te verzekeren, voor het geval je begint te sputteren, dus nee, ze was niet verzekerd!)

En nu zat die cameraman dus in mijn huis vanwege de overweldigende respons op die oproep!

“Is dit nu dan die kracht van de sociale media?”  vroeg hij.
“Nee” zei ik, dit is de kracht van ménsen!”. 
Sociale media is daarbij enkel het middel!

En dat denk ik echt. 
Facebook is een hopeloos zwart gat die ál je tijd en concentratie laat verdwijnen als je alleen maar wat ronddwaalt. Als je alleen een beetje op Likeknopjes ragt als bevestiging dat je óók nog rondhangt op dat virtuele dorpsplein. En zeker een valse verbinder van mensen als het daar bij blijft...
Facebook daarin tegen is een gewéldig middel als je je Like knop ziet als een joystick om in de échte vlees en bloed wereld een verschil te maken!
Door te doen!
En dat is niet de kracht van sociale media, maar dus van mensen! Van jou! 
Jij maakt dat verschil!

Ook dit jaar!
Dussss...
Like, maar breng dit jaar óók  eens een kop soep naar de buurvrouw, lees voor op een school, deel je auto, je heggeschaar, doneer je kennis, je talent! 
Of help iemand die alles kwijt is geraakt bij een enorme brand. Koop een tekening van Elske! Doneer een potlood, kunstboek, boekenbon ofzo  (hoe, kijk dan even op mijn oproep op Facebook)

Ik ga ook doen waar ik goed in ben; tekenen. En de komende tijd ga ik elke dag een tekening maken waarvan ik de verkoop opbrengst  doneer aan http://www.gofundme.com/60bzl0, ook een Facebook een initiatief van Richard Stone.
Want naast Elske zijn er nog meer mensen uit dat mooie pand die nu een IRL steuntje in de rug kunnen gebruiken.
De tekening kan je elke dag zien op mijn Facebook; AnookCléonne, 
Kijk, like, koop en verspreid, maar most of all: DOE!

De tekening van vandaag vind je hier én op mijn Facebook

Rejuvenate, #1
Collage tekening op A3 formaat, 42 x 29 cm
potlood en wit krijt op collage, 2014, 



Heb een verbindend en menselijk mooi nieuw jaar! 

Jij maakt het verschil!