donderdag 17 december 2009

zwart witte wereld



Wát een kadootje lag er vanochtend op mijn stoep. Op de stoep en overal! Sneeeeeuw.
Nog nooit met zo'n grote grijns vervolgens 5 uur gedaan over een trip naar Mill. Ik ging er 180 opstekertjes bezorgen bij een privékliniek. Leuke opsteker ook voor mij zo vlak voor kerst!
Normaliter 54 km heen. Stapvoets op de A50 en ondertussen betoverd raken van de zwart witte wereld.

Alsof ik door mijn eigen tekeningen reed. Althans, de wereld zoals ik die zou willen kunnen tekenen.
Al schuivend door de sneew gekeken, gekeken en gekeken. Hoe kan een boomer tegelijkertijd zó strak eruit zien en tegelijkertijd zo zacht?
Hoe teken je demping, hoe teken je stilte?En hoe teken je nou in hemelsnaam een totaalomvattendheid als sneeuw? Op z'n "sneeuws" bedoel ik dan.

Moet, terwijl ik inmiddels over de kromme weggetjes van de polders achter Beers richting Mill schuivel (mijn 30 jaar oude mevrouw volvo is de enige groene tint tussen de zwarte bomen, en ze houdt zich kranig), denken aan dat ene geweldige schilderij van een Russische Schilder denken, Shishkin.
Die Russen wisten wel raad met sneeuw en hoe het dan zo te vatten dat je het hoort fluisteren....

Ik weet wel dat ik het landschap om me heen niet létterlijk wil vatten, maar toch, dat gevoel van vertraging, je bevinden in een cocon.... Die zachtheid, maar ook die dreiging.

Eenmaal terug vanmiddag in mijn atelier meteen geprobeerd die zachtheid te pakken. Ik probeerde het omgekeerd. In plaats van te tekenen vanuit de zwarte lijn, probeerde ik vanuit het witte vlak te tekenen.
Volumes met de ruimtes die overbleven in te wrijven met grafiet poeder. Alsof de handeling van het wrijven wellicht ook die zachtheid mee zou brengen.
Mooooeeeilijk! Het leek helemaal nergens op. Ik kwam er ook niet in. Het licht was heel anders in mijn atelier. de refelectie van zoveel wit buiten maakte ook binnen alles anders. Ineens leken mijn tekeningen veel te scherp.

Ik zou beter moeten weten, eerst komt de verwonderering, de fascinatie, dán moet ik een hele tijd "omlopen", klooien en prutsen. En dan, wanneer ik er juist niet meer mee bezig ben, dán kan het zomaar ineens wél lukken.

Kan het toch niet loslaten. Net nog heel veel foto's gemaakt. Voor ik het weet is straks alles weer weg.

Gelukkig gaan we zaterdag richting de Ardennen. Ik hoop dat we insneeuwen. Nou ja, een beetje.
Vorig jaar kwam er na een weekje in de Ardennen toch wel weer wat werk uit dat weekje wandelen.

Wie weet wat er deze keer gebeurd....


(1e tekening eigen tekening2009, ±30 x 50 cm, zacht grafiet)
(Winter tree van Shiskin, naar ik meen ± vroeg 19e eeuw)

woensdag 16 december 2009

Wanneer is een werk af?


"Hoe weet je nou wanneer een werk af is?" wordt mij vaak gevraagd. Da's een moeilijke. En ik ben er zelf nog steeds niet uit. Heb net vorige week een werk, wat dateert uit 2006 opgehangen en wist ineens dat er nog wat bij moest. Was het werk al af? Of had ik inmiddels een andere blik op het werk? Hoedan ook. Met de nieuwe, 2009 ingreep won de tekening volgens mij ineens wel een stuk aan helderheid.

Een begeleider op de Rijks, Ansuya Blom, zei ooit: wanneer je twijfelt of je verder moet gaan, dan niets doen. Het antwoord dient zich altijd wel aan als je het beeld rust geeft. En zo is het. Soms is een werk af omdat ik de vragen die het bij mij oproept beter weet te onderzoeken in een nieuw beeld.
Eigenlijk denk ik dat een werk pas af is zodra een nieuwe kijker er haar of zijn eigen verhaal in ziet opgeroepen. Of misschien niet zijn verhaal, maar zijn vragen. Om een werk als af te mogen beschouwen, moet ik het de wereld in sturen, om te kijken of het datgene weet op te roepen wat ik er mee hoopte te bewerkstelligen; Een nieuwe reis, of juist een thuisgevoel bij iemand die ik niet eens hoef te kennen. Deze tekening ga ik zo wegbrengen naar de lijstenmakerij. Ik heb het verkocht aan iemand die in de tekening zoveel van zichzelf herkende.
In dat opzicht is het beeld voor mij nu af. Nu reist het verder aan. Eigenlijk begint het verhaal nu pas echt.

maandag 14 december 2009

Landschap als gemoedstoestand

Dit beeld hangt al lang op mijn denkmuur in mijn atelier.

De schilder Casper David Friedrich schilderde het in 1817. Wanderer above the Sea of Fog.
Die titel alleen al.... wandelaar boven een zee van mist

Voor mij bij Vertrouwen Verbeeld een ijkbeeld
Op heel veel manieren neemt dit werk me mee. Als ik teken wandel ik ook. Soms verdwijn ik in de mist, soms kom ik ineens op een punt aan waarop ik heel veel uitzicht heb. Zolang ik blijf wandelen veranderd mijn uitzicht. En soms dient er zich tijdens de reis iets aan waardoor ik langere tijd moet stilstaan. tijd voor refelectie en koers uitzetten.

Altijd onverwacht, maar vanwege het vooruitzicht nieuwe vertes te ontdekken gá ik juist op pad.

WAAROM NIET METEEN BEGINNEN

http://www.draw-international.comWanneer is het een goed moment om een blog te beginnen? Na een hele middag de mogelijkheden te hebben onderzocht om een blog te starten, staat nu alles eindelijk in de steigers. Trial en error. Dat bleek wel!
Maaarrr, volgens mijn Mac en meneer Google ben ik klaar. En nu dan?
Wachten tot er iets gebeurt waarover ik wil gaan schrijven? Iest groots? iest meeslepends en vooral unieks?
Want ja, dat is toch zo belangrijk voor een kunstenaar, groots en meeslepends.

Ik begin gewoon NU!

Kan ik een beetje warmdraaien voor waarom ik werkelijk mijn blog wil gaan schrijven; Mijn verblijf in DRAWINTERNATIONAL. Een artist in residence in Caylus, Zuid Frankrijk aankomende februari
kijk maar eens op /http://www.draw-international.com

Een hele maand alleen maar tekenen in een mooi atelier. Me in alle rust concentreren op het project wat ik begin dit jaar met Art Partner ben gestart; Vertrouwen verbeeld.http://www.art-partner.nl/
Een super mooi voorbeeld van een project waarin kunstenaars van grote toegevoegde waarde zijn gebleken in de discussie met financiële instellien naar aanleiding van de crisis.

Later hierover zéker meer.
Maar mijn verlangen om dit proces van het afgelopen jaar uit te werken in rust deed me zoeken naar een werkplek buiten Nederland. Voor afstand en refelctie moet je ook daadwerkelijk afstand nemen tenslotte.

WANT: WAAROM DEZE BLOG?
Samen met Art Partner stelde ik het afgelopen jaar aan hoge meneren ( en helaas maar weinig mevrouwen) binnen de financiële wereld de vraag: "Kunnen kunstenaars een rol spelen in het herstellen én opnieuw laden van het begrip vertrouwen binnen de financiële wereld?". Dit waren stuk voor stuk prachtige en rijke gesprekken waarna ik telkens weer moe, maar bruisend uit vandaan liep. De verbeeldingskracht van kunstenaars was ONTZETTEND nodig bleek telkens. Het antwoord was elke keer unaniem JA!
Maarrr; in deze gesprekken zat ik aan hún deftige tafel, in hun glanzende kantoren. De afgelopen tijd heb ik die gesprekken verwerkt op mijn manier in mijn atelier. In Caylus ga ik er straks mee verder . Deze blog is onstaan om alle betrokkenen met dit project én aan alle mensen die ik verder zou willen laten zien wat de rijkdom van dit proces is, nu iets terug te geven vanuit mijn perspectief!

Waarvan dus vandaag de start!

Laat me je reactie maar horen, ik ben vreselijk nieuwsgierig wat jou beweegt!

/http://www.vertrouwenverbeeld.nl/ en http://www.anook.nl/