zondag 16 september 2012

Zuid As vertrouwen performance, dag 6




We waren klaar! 4 uur gekrijt!
We keken nog eens goed, draalden wat en vertrokken.
Wat we moesten doen hadden we gedaan! En het was goed!

De hele basis disclaimer stond op het plein. Niet te missen. 
We hadden mooie nieuwe gesprekken gehad. We hadden de geschamperde, binnenmonds gemompelde afkeuring gehoord, het cynisme weer ontmoet. Maar óók, en juist steeds meer; de verbazing, de steun, de opgestoken duimen!

Ik heb niet alleen gekrijt! 
Anoniem kwam,
Ed   "Ik moest er simpelweg gewoon zijn vrijdag. Het maakte niet uit hoe lang of met hoeveel woorden, gewoon zijn. Dat was mijn missie voor die ochtend. Krijten en niet lullen. Kracht bij zetten een geweldige missie van jou. Sommige dingen in het leven moeten gewoon gedaan worden. Punt."
Jacomijn was er.
Heidi.
Jacobien (die ik ook helemaal niet kende, maar nú wel!).

Er waren onbekende fotografen die de buzz hadden gehoord...

Er kwamen mensen op me af die me herkenden van vorige keren... En die het goed vonden dat ik er weer was..
"we kunnen wel wat leren van die kunstenaars" Er kwamen mensen uit de kantoortorens die niet snapten wat ze zagen en vroegen wat ik deed...
En... die hun woord hielden toen ik ze vroeg om een foto te sturen, 


zoals deze van Saskia... (dankjewel!!!)





En deze van Frank van van de Berg vanuit de 18e verdieping van de Google toren

Het was goed... 
En toen... Toen begon het te regenen. Wat zeg ik; te hózen. Emmers water uit de lucht...

Mooi!
De kwetsbaarheid van een gebaar begin ik steeds meer te waarderen. 

'Lekker moment heb je gekozen' schamperde een voorbijganger toen hij mij passeerde. Ik was net in de lichte miezer op mijn aan knieën te krijten. En ja, het Gustav Mahler plein was dus nat! Dat was prima, zo ging het krijten juist lekker makkelijk. Het smeerde super mooi uit!
(sinds wanneer laten we ons door futiliteiten als het weerbericht tegenhouden, dan kan er nooit niks:))

Nog eentje, ook zo'n fijne: "Alles wat je doet is straks weer weg, heb je niks beters te doen?'

Nee dus! Dít is wat ik doe. Ik (be)teken! Op mijn knieën, met stoepkrijt zodat het zó weer verwaait. En dat is precies wat ik er zo krachtig aan vind.
De disclaimertekst ís al in beton gegoten en het verlamt ons. Niemand die het leest, terwijl het ál ons handelen vastzet!

Stel; de teksten waren met dikke spuitbussen geschreven... Vast onderdeel van de ruimte, het zou gereduceerd worden tot achtergrond dessins. Niemand zou meer opkijken. Het is de tijdelijkheid en de invloed daarop van zaken de regen die we niet naar onze hand kunnen zetten, die ons laat opkijken. En buiten de norm vallende gedrag en beeld dat ons laat afvragen wat we doen, en hopelijk daarna toch vooral waarom!

'Alle afspraken die ik maak worden aan alle kanten afgedicht! Ik ben eigenlijk helemaal niet meer zelf de baas over hoe ik met mijn klanten en relaties om wil gaan' , 
vertelde een meneer in ZuidAs-dresscode, die me vroeg wat ik aan het doen was (altijd wát he, nooit waarom).
We hadden een mooi gesprek en hij vertelde hoe machteloos hij zich soms voelde over wat wel en niet kon. Hoe  contraproductief het werkte in zijn relaties als relaties zich niet durfden uitspreken omdat er dikke do's en do nots van disclaimers onder elk contact lagen. "Ja meneer, dat advies zou ik u wel wíllen geven, maar dat mág ik niet...".....

Mmmmm.

Een andere voorbijganger die aanhaakte bij ons gesprek begon als reactie te foeteren op het systeem en "die" boeven daar in die torens".

Die reactie ken ik onderhand wel... En alhoewel ik het wel een beetje begrijp, maakt het me vooral wat moedeloos! Ik vind het (te) makkelijk. (net zoals ik het raar vind dat mensen zich voornamelijk negatief uitlaten als ze in een groepje lopen, als ze alleen zijn stappen ze eerder op me af...)
Want hoezo systeem, en hoezo die boeven dáár? Wat doen we zelf!!!
Hoeveel is ons 'ja' waard? Doen wíj wat we beloven te doen? Waar laat jij je door leiden?

Ik heb steeds meer vragen bij 'het Systeem'. Welk Systeem is dat eigenlijk? Het banken systeem? Het financiële systeem? het maatschappelijke systeem? Het systeem van de orde der wolkenvangers?

Waar is de wij in het Systeem? Waar zit de ik
ZIJN wij niet het systeem? Ik bedoel; ménsen maken het!
(en pfffff, ik kan het het niet eens scherp krijgen...)!

Vandaag bezocht ik de Manifesta in Genk.  'The deep of the modern'.
In de prachtige restanten van wat ooit een groot en majestueus mijnencomplex was, namen kunstenaars uit allerlei landen me mee in een andere blik, meerdere en verschillende zienswijzes en gedachtes over en op het verleden van de mijnen. En voorál welke impact die had op sociale en economische geschiedenis van Europa! Een systeem wat nu niet meer voldoet in tijden van andere energiewinning, maar wat, in een andere tijd geplaatst, wel laat zien dat mensen uiteindelijk altijd de schaal en de impact bepalen. De verbeelding van de kunstenaars hielp me om boven de materie van de mijn uit te kunnen stijgen en (ietwat, want het wás nogal wat) (in)zicht te krijgen op het thema van Manifesta #9.
(in de catalogus omschreef men het zo: het analyseren van het DNA van het post industriële Europa waar sociale, historische, politieke en geografische confuguraties aan voortdurende verandering onderhevig zijn!)
Systemen kunnen genadeloos zijn, overwhelming in schaal, ogenschijnlijk ondoorgrondbaar. Maar het zijn uiteindelijk altijd de mensen die het gezicht ervan bepalen én de loop!

Hoe langer ik daar op mijn knieën zit te krijten, hoe minder ik zeker weet en dat is goed. Twijfel is goed. Maar mét die twijfel moet ik wél wat doen. Punt! zou Ed zeggen...

En dáár zit een behoorlijk crux weet ik inmiddels uit eigen ervaring...
We vinden overal een boel van, maar verbinden daar (nog) veel te weinig éigen actie aan.
Ik geloof dat het begint bij ons eigen handelen en dat we van daaruit anderen kunnen inspireren. Zaken kunnen veranderen!  For the better ánd the worse...

Wat doe jij?


Ik zit over 2 weken weer op de Zuidas.


foto van Bert Verhoeff, met grote dank!

woensdag 12 september 2012

DOEN DOEN DOEN, Zuid As Performance




En toen drukte ik op publiceren....

De vorige blog die ik zojuist plaatste was één grote twijfel en had ik geschreven vóórdat ik vandaag de begrafenis bijwoonde van een mooi en vrij mens.
Met een indrukwekkende dienst vol fonkel namen we afscheid én hieven we het glas op Diederik, die, alhoewel veel te kort, toch maar mooi écht en voluit had geleefd.

Op volle kracht én in vol vertrouwen!

Met de salsa klanken en de drums van zijn muziek nog in mijn hoofd vertrok ik daarna naar de Zuid As om met een filmer aankomende vrijdag de performance door te nemen. Dit keer zou er een kleine film worden gemaakt door filmer Bart Voorbergen.Van zwaar naar licht. Of eigenlijk omgekeerd... of nou ja... van het licht gedeeld naar de zwaarte ...

Mijn vorige blog was vol twijfel... had het wel zin, zóveel afzeggingen... Als ik impact wilde hebben, moest het dan niet later zodat ik alsnóg kon proberen dat plein vol te krijgen?
Eigenlijk had ik al besloten... 

Het moment was niet rijp! (vertelde ik mezelf, in een dappere, maar halfslachtige poging grip te krijgen op de klomp in mijn buik)

Het moment is nóóit rijp...
het leven is áltijd te kort. Het enige wat je kan doen is het aan te gaan.... 
Het te leven.
En dan zien we wel. 
Doén.
En daarna nog es een glas drinken. Samen!
Als jouw reis stopt is er geen tijd om te praten over wat je had willen doen, maar drink je een nog een glas met vrienden op wat je hébt gedaan!

Dát inzicht reikte Diederik me alsnog vandaag aan.

Vanavond deed ik mee aan een vertrouwenssessie in het Inspiratiehuis.
Samen met een aantal mensen uit het speelveld van de financiële wereld, aanverwante geesten zoals Art Partner namen we de omweg om vertrouwen en wat daar nou voor nodig is weer onder de loep te nemen.

Prachtige gesprekken, mooie inzichten...
Menselijke maat! Ruimte voor twijfel.. Tijd nemen om écht het gesprek aan te gaan. Het ervaarbaar maken! Dát is wat er toe doet en daar begint het mee!

Het was duidelijk... Of er nou 100 man vrijdag op die Zuid As staan, 5 óf alleen ik in mijn up... ík ben er wel!!!!!

Ik ga het wél doen.
Hoe eng het ook blijft... De kracht van de massa is belangrijk, maar het begint met 1 en als dat kennelijk nog niet groter wordt, betekend dat niet dat die ene dan maar moet ophouden!
Het dóet er toe! En als ik niet begin met vorm geven aan mijn geloof,  hoe kan ik dan van anderen verwachten dat ze aanhaken en hun eigen vorm daarin zoeken?

Ik ga weer verder en ben er overmorgen. Op de Zuid as. Met krijt en met het geloof dat je niet moet wachten op de legitimatie of genoeg 'Likes' van anderen voordat je zelf in beweging komt.

dat momentum... ach

In ieder geval 1, 

wie weet hoeveel meer!


#zuidastrust


De kracht van de massa



'Impact heeft nu massa nodig...'
'Kan ik nu zélf wel afhaken?'
'Wat is mijn ja eigenlijk waard?
'Breek ik een belofte als ik het (nu) niet doe?'
Hoe belangrijk is massa voor deze performance?'
'Hóe kan ik het het anders doen, moét het anders en wat heb ik dan anders nodig?'
'Als ik zélf al afhaak, welk voorbeeld geef ik dan?'
'Is dit het juiste moment?'

ja, nee, ja, ja, nee, ja, tóch, nee, ja, ja, nee, ja?

En dan?



....pfffff


Nog 2 nachtjes slapen en dan is het 14 september. De dag dat ik mét een hele grote groep mensen op de Zuid As met stoepkrijt de Vertrouwen / disclaimer performance opnieuw ga krijten. Net zoals ik dat de afgelopen keren in mijn up heb gedaan, maar dan nu mét mensen.

Spannend... weer het gesprek aangaan!
Ik popel, heb er écht zin in. 
Ik twijfel ook!

Vanochtend opnieuw een afmelding van iemand die zich al een tijd geleden had afgemeld. Wederom met een plausibele reden. Tja als je niet (meer) kan, dan kan je niet... toch?

En tóch...


Sinds mei ben ik bezig met het verzamelen van mensen. eerst achter de schermen, face to face, daarna via social media! En wow, wat was iedereen enthousiast. Het gaf me vleugels. Het was ook tijd om de vertrouwens disclaimer performance niet meer alleen van mij te laten zijn. Vertrouwen en hoe we daaraan vorm geven gaat ons immers allemaal aan.

Die Zuid As zetten we helemaal vol, moet lukken...

Immers; nog voordat ik er een Sociaal media bombardement tegenaan gooide, had ik zo'n 30 man om me heen die aangaven alvast zéker mee te doen! Dat geeft wel vertrouwen.
Faceboek, Twitter en hoe gaaf, men twittert het vrolijk door. Goede reacties, super power, we gaan samen iets dóen. Dat geeft een heel andere energie dan er alleen maar over praten.En het genereert andere inzichten, nieuwe gesprekken andere verbindingen!
En ja, hoe bezwaard ik me soms ook over voelde, er steeds over te twitteren, mailen... (man o man, kom ik weer, overvoer ik iedereen niet, daar héb je d'r weer met haar oproep, is dit niet spammen), ik deed het wel. 
Ik geloof in de kracht van de massa! Gezamenlijk; grass roots, bottom up!
Het moet ook worden doorverteld en worden uitgedragen door anderen dan ikzelf. Ik realiseer me maar al te goed dat ik dit niet red als ik het alleen doe. Het is iets van alle meemakers. Dus hup; 1 2 3, send!

En tóch...

'Als ik kan, dan kan ik. Dan kom ik'. Als ik mensen terugmail, ze verwelkom 'aan boord',ze de precieze info geef, komen ook meteen de eerste aarzelingen...
En nu, twee dagen voor aanvang is het aantal afmeldingen, terugtrekkingen, of hoe ik het ook wil noemen, inmiddels groter dan de groep meemakers... De teller staat op 8. Incluis mezelf...

Ik twijfel.

Wat is mijn ja waard als ik het nu zelf afblaas?  Tegelijkertijd, ik kan dit maar één keer goed doen. Ik zoek impact! Het is dus echt belangrijk dat we samen verbonden en in een royale hoeveelheid op die Zuid As staan...

Ik slik een eerste teleurstelling weg en kijk naar hoe ik het heb aangepakt.. Was het teveel, juist niet gericht genoeg, was het te algemeen, of juist te direct... Hebben mensen geen tijd (lekker niet productieve gedachtes... want tjeee, mensen hebben het altijd wel druk, er is altijd wat, als ik zó ga denken kan er nooit 'es wat!)  geloof me, ik heb mijn eigen handelen stevig bekeken! Als ík dit zo graag samen wil doen, hoe verleid ik jou er dan toe mee te doen?

Toch komt ook de gedachte bij me boven hoe het nou komt dat mensen wel makkelijk ja zeggen, maar dat alles ook zo los lijkt. 'Als ik kán dan kan ik....'
Wat zeggen we daarmee eigenlijk? Hoe zwaar weegt commitment? Wat hebben we over voor ons ja? Wat dóen we ermee? Is drukken op de Like-knop eigenlijk genoeg? Is dat al verbondenheid? Ik snap dat ik me op glad ijs stap door nu zo kritisch alles te bevragen... Maar ik moet! Het zijn namelijk ook vragen aan mijzelf.
Waarom zeggen we ja, 'Like'en we? Voor wie doen we dat, voor de goedkeuring van de ander, voor eigen voldoening, betrokkenheid? Hoe betrouwbaar is ons eigen ja? Hoeveel zijn we bereid ervoor te doen óf te laten?

Dat groepje goedgepakte mannen uit mijn eerdere blog, die riepen en wijzen... Wat was hun drijfveer... Wat dóen we zélf en hoe geven we daar echt vorm aan?


En wat is de mijn rol en drijfveer. Wat doet míjn ja?

Ik kijk naar mijn rol als kunstenaar. Zo ingewikkeld en ook zo simpel; ik ver- en her- taal de wereld in beelden. Hoop mensen breder te laten kijken naar dát wat voor hun neus ligt. Ik probeer verhalen toe te voegen die laten zien dat álles kan, maar dat je wel moet zelf moet beginnen Ben ik een performer, een pleaser, een nar, een aanjager? Is mijn verhaal te oncomfortabel?
Moet ik coûte que coûte doorgaan. Hoe kwetsbaar zijn ideeën? En waaraan ontlenen zij hun kracht. 
Past deze performance, met een heleboel mensen wel bij mij? Moet ik niet gewoon terug mijn atelier in? Moet het wel zo groot? Zit de kracht dan tóch in het kleine...

Kortom; nog vóór we op die Zuid As zitten heb ik uit de aanloop alweer zoveel nieuwe vragen!
Ideeen kunnen je boven je uit laten stijgen, je optillen, maar ook in verwarring brengen.
Kwetsbaar duren opstellen, betekend óók dat ik mijn twijfels deel. 

Hoe harder ik twijfel aan het hoe ik het moet doen, hoe sterker ik me overtuigd raak van het waarom van de performance!
Ja de performance doet er toe! Ik sta er 100 % achter! Maar de voorbereidingen, álle inzet van mij en de meetweeters, ja denkers, meedoeners ten spijt, hebben niet opgeleverd (tot nu toe) waar ik naar streefde, een volle bak aankomende vrijdag!

moeilijk moeilijk... ís dit wel het goéde moment dan???

Er schieten 1000 en 1 andere vormen voor de Vertrouwen performance door mijn hoofd, maar álle hebben ze gemeen dat het mét anderen is, met jou dus! Samen geven we vorm aan Vertrouwen! Vertrouwen krijgen begint met geven...

Met impact!

Wil je me helpen?

Wat zou jij doen om stoepkrijten op de Zuid As groots onder de aandacht te brengen en hoe zou jij dan willen meedoen?

Misschien niet vrijdag, maar wel ergens anders, snel in een andere vorm?