Voorbereiding in between our lines voor bijeenkomst Vertrouwen Verbeeld

Ophangen van In between our Lines om het te fotograferen.

De laatste voorbereidingen voor het werk 'In between our lines" dat ik vandaag ga presenteren bij Theodoor Gilissen.

Afgelopen weken elke dag een FD totaal ingevuld met lijnen over alle teksten en bijschriften. Opzet is om vandaag álle aanwezige gasten( die uitgenodigd zijn vanwege hun betrokkenheid aan het project Vertrouwen Verbeeld) bij Theodoor Gilissen  een deel van de krant mee te geven. Gratis. tenslotte heb ik ook heel veel input gekregen van hen tijdens de vele interviews.

De hele krant is veranderd in een zwart rose ( want FD) streepjescode. Alle betrokkenen zijn onderdeel van het verhaal, van deze huidige financiële situatie. Maar óók van de oplossing en de mogelijkheden om nieuwe wegen in te slaan.

Dat bewust zijn, dat inzicht hoop ik te bereiken met dit werk. We zijn gezamenlijk het verhaal en voor werkelijk inzicht is het noodzakelijk dat men ook tussen de regels door kan lezen. Dat men besef heeft dat er altidj meerdere antwoorden zijn, dat iedereen er vanuit zijn persoonlijke achtergrond in staat, en dus met dito blik. Juist in die enorme diversiteit liggen nieuwe kansen, als die gezamenlijk worden aangepakt met ruimte voor elkaar!

Vanmiddag krijgt dus elke gast een deel ( de krant is versneden in 54 unieke stukken) mee naar huis. Echter niet vrijblijvend. Ik vraag het vertrouwen van elke gast dat ze het werk gaan inlijsten op een bepaalde manier en vraag hen vervolgens het ingelijste werk mét lijst te fotograferen en aan mij terug te sturen.

Als iedereen het doet, heb ik de krant weer compleet. 

Met de ingestuurde foto's maak ik het eindwerk; een nieuwe FD met 54 nieuwe kaders. 54 verschillende denkframes die samen verhalen over dit project en over vertrouwen in het grotere verband.

Het werk is niet mislukt als ik niet aan 54 ingezonden foto's kom. Ook indien mensen niet insturen, verstek laten gaan, voor welke reden ook, zijn de witte, lege plekken voor mij waardevol, ze geven vorm aan het bewijs dat je een beeld op een wereld nooit sluitend kan krijgen. Sluitend is misschien niet het goede woord, maar ik bedoel dat het goed is je bewust te zijn  van de "niet ingevulde, niet betrokken plekken, gaten, visies, mensen, waarden etc, in een organisatie, samenleving etc.

Je daarvan bewust zijn is, mijns inziens al een heel goede stap in de richting van herstel van vertrouwen.

En een goede houding tegenover de mentaliteit "we pakken het effe an en beuken weer door, alsof er niets gebeurd is"!

Nu op naar de keizersgracht!

NRC Seminair over Vertrouwen

Macro Micro, 2009, krijt en grafiet, 94 x 61 cm

Ik was nog aan het controleren of alle tekeningen wel recht hingen, toen de eerste gasten al binnen kwamen. Ietwat stress dus, afgelopen donderdag in de beurs van Berlage tijdens het seminair van NRC Focus over vertrouwen.
Als beeldend kunstenaar deed ik mee met mijn werk om de discussie die op het podium werd gevoerd, te verbreden vanuit een ander perspectief. Drie zwaargewichten uit de financiële wereld, uitgenodigd door NRC Focus, Anna Bernasek  , Norb Vonnegut (auteur en voormalig stockbroker op Wallstreet) en Casper de Vries (professor economie aan de Erasmus universiteit) gingen elk in op wat vertrouwen zou kunnen zijn of betekenen.

Saai was het niet (nou ja, misschien een beetje), maar wél een herhaling van wat ik de afgelopen maanden heb mogen horen uit de monden van CEO's tijdens de gesprekken die ik had in het kader van het project Vertrouwen Verbeeld.
Gek, en wat ik hoofdzakelijk tussen de regels door hoorde, ging meer over wantrouwen...

Daarna een introductie van mijn werk en mijn rotsvaste vertrouwen dat kunst en kunstenaars nodig zijn in de discussie over wat vertrouwen zou kunnen zijn. Het antwoord op wat vertrouwen precies is, heb ik ook niet, wel heel veel vragen en observaties die ik middels mijn werk stel of op tafel gooi. Gelukkig werd mijn verhaal opgepakt door de goed luisterende bezoekers. Er is dus hoop!

Het was wel raar (om niet te zeggen ontmoedigend) om naar afloop dan iedereen met de rug naar het werk te zien staan! Meer verdiept in hun wijn en de geserveerde hapjes dan in een ander uitzicht.

Het werk hierboven heet MACRO MICRO en hing, tussen 12 andere werken, in de Beurs van Berlage. Deze tekening is ontstaan naar aanleiding van mijn verwondering dat het steeds maar over groei gaat, waar het mijns inziens over bloei zou moeten gaan. Toch een wezenlijk verschil lijkt mij.
Het beeld laat een groot wortelstelsel zien met veel vertakkingen, maar op cruciale kruispunten zit onduidelijkheid, een zwart gat. De plant boven blijft schriel en is onduidelijk qua identiteit, getekend in zacht krijt is ze makkelijk uit te vegen.

Groei is niet zo moeilijk te realiseren, hup een zak kunstmest ertegenaan en daar ga je. Echter, indien je geen oog hebt voor wat er in het fundament van een plant (lees; bedrijf) mis is, komt zij, ondanks kunstgrepen en krampachtig opbinden, nooit tot werkelijke bloei. Het plantje blijft schriel, en kan niet koersen op werkelijk eigen kracht.

Echt geweldig om uiteindelijk in gesprekken die dan toch ontstaan met allerlei mensen (ook dankzij de inzet van 2 professionele speeddate actrices) samen verder te onderzoeken waar dat vertrouwen in zit. Waar koersen we op, wat drijft ons en durven we daarnaar te handelen?


Een prachtig voorbeeld was het gesprek met meneer Van den Berg (directeur Akzo Nobel, zo werd mij duidelijk toen ik later zijn kaartje eens goed bekeek...). Hij had écht interesse in wat kunstenaars als inspirator zouden kunnen betekenen en vertelde heel mooi over zijn eigen passie; een goede houten zwaluwstaartverbinding maken.


Wát een rake metafoor voor wat er die avond gebeurde in de Beurs! Een nieuwe zwaluwstaartverbinding tussen economie en cultuur!

NRC Focus seminair over vertrouwen

Dat het goed is om een poos je even terug te trekken en je te concentreren op je eigen verhaal, merk ik nu ik een week terug ben.

Ineens is de ruis weg en sta ik helder en scherp in de wereld ten opzichte van het thema vertrouwen.

Zo scherp, dat toen ik de advertentie in het NRC las over het NRC Focus seminair over vertrouwen, ik meteen mailde met het NRC over de mogelijkheid om tijdens het seminair

het verhaal van de gast sprekers visueel te verrijken met beeld. 

De enthousiaste reactie vanuit het NRC liet niets te wensen over. Dus hoera! Aankomende donderdag toon ik het werk wat in Caylus is gemaakt, aan de bezoekers van het seminair in de Beurs van Berlage in Amsterdam.

Niet om de achtergrond te verfraaien (de Beurs is tenslotte zelf een waanzinnig mooi gebouw) maar om vanuit een ander perspectief de dialoog over wat vertrouwen zou kunnen zijn en wat er voor nodig is om er op te kunnen bouwen, breder gevoed te kunnen houden.

Want, zolang iedereen het weet ligt het beeld ook vast, wordt er niets bevraagd. Een ogenschijnlijk stabiele situatie. Echter, juist nu, in deze tijden van twijfel, is het meer dan ooit belangrijk de kaders en het blikveld te verruimen. 

Ik kijk er naar uit met mijn werk midden in die dialoog en discussie te mogen staan en ben erg benieuwd naar de reacties!

Op de kop kijken

Bekijk zaken eens op de kop, van een andere kant, of draai je eens om...

Wat gebeurt er als je, zoals Tony Palladino deed, foto's maakt van de lucht in New York (wie kijkt er ooit naar de lucht boven alle skyscrapers) en die omdraait; Je creërt kastelen in de lucht!

Geweldig beeld! 

beeld en realiteit

A lady visited  Matisse in his studio. Inspecting one of his latest works she unwisely said; "But surely, the arm of this woman is much to long.'
"Madame, ' the artist politely replied, 'you are mistaken. This is not a woman, this is a picture.'


Grappig hoe we beeld en werkelijkheid wel eens zien als gelijk. `Terwijl het voor mij gaat dat beeld toont hóe we de werkelijkheid zien, niet persé hoe hij ook ís!

Ben begonnen aan een schetsidee voor de bijeenkomst bij Theodoor Gilissen op 30 maart. Nu nog aan de keukentafel. Morgen weer naar het atelier.

Waar blijven de mentale rookmelders?

de 1e dag weer hier werken na een maand tekenen residency in het licht van werken aan het thema Vertrouwen.


En dan lees je s'ochtends in het FD:


Banken gaan gewoon door met bonussen. 
Waarom zouden wij dan stoppen?




Gelukkig bedoeld als teaser om nieuwe potentiële abonnees te lokken, maar te bedenken dat iets, wat tongue in cheek is geschreven, toch iets aanroert wat onder de huid wel degelijk aangeeft dat we er nog helemaal niet zijn in deze crisis. En dat we, wat betreft een nieuwe bodem leggen onder het thema vertrouwen, nog maar nét nét nét, heel aarzelend zijn begonnen.


Soms denk ik dat de crisis niet erg genoeg is geweest. Waren er nog maar wat banken gevallen. Waarom kan niemand me helder uitleggen hoe dit nou zit?
"Ja, maar de bescherming van de kleine consument dan".
Nou, ik geloof dat ik zo'n kleine consument ben en ik ga geloof ik graag nog een paar jaar op Krap, krap, kiele, kiele als er daarvoor in de plaats en nieuw financiëel systeem kan worden gemaakt dat duurzaam en oprecht betrouwbaar is. En gezond!

Terug in Nederland

Weer thuis!

Volgens mij hebben mijn 2 geweldige grieten  heel het Arnhems stations publiek tot huilens toe geroerd met hun geweldige blijdschap op mijn terugkomst. Bloemen en een heeeeeel lang blij roepende Lied  en Tuin dat ze me zoooo gemist hadden!
Ben letterlijk en figuurlijk ondersteboven geknuffeld. En met zo'n zware rugzak lig je dan zo plat.

Heb, toch maar,  uit mijn blog van de een na laatste dag een quote weggehaald van Meneer Scruton.

Toen ik de hele tekst teruglas, vond ik het ineens een stuk minder aantrekkelijk, én minder slaan op wat ik aanvankelijk tussen de regels dácht te lezen.... Daarnaast ( en dat hoeft niet erg te zijn natuurlijk) komt die meneer wel uit een heel rechts conservatieve hoek, en dat is, mijns inziens vaak niet de hoek waar verbeeldingskracht zich toont als een levendige gesprekspartner.

En nu pannenkoeken bakken. Eens kijken of ik de competitie met Opake Jan aan kan.

Dag 29, einde van residence in Frankrijk, vervolg weer in Nederland

En zo zit je dan weer in de Thalys terug naar Nederland. 
Waarom is tijd zo flexibel in mijn beleving? De maand is omgevlogen. 


Dit weekend alleen maar luisteren naar de verhalen van mijn lief en grietjes. Onderwijl genietend van een lokale Eau de Vie de Prune sauvage, wat saucisse canard en fromage cru de brebris.
En dan; weer verder met Vertrouwen Verbeeld. Het komt me soms voor alsof ik me er in Caylus amper echt direct met het thema vertrouwen heb bezig gehouden.


Al tekenend echter heb ik wel degelijk gewerkt aan inzicht, samenhang, betekenis en mijn richting bepalen ten opzichte van het onderwerp in het algemeen en mijn eigen specifieke verhouding en standpunt er toe. Alleen, natuurlijk via de omweg van beeld. Mijn beeld.
Wat is het toch een wezenlijk onderwerp! Wezenlijk nu (nou ja, eigenlijk altijd!) natuurlijk voor de financiële wereld, maar eigenlijk voor iederéén! Het raakt alles, en zonder vertrouwen zit er onder geen enkel contact een stevige bodem.


Heb nu wel zin het weer te delen op een breder vlak. Gelukkig is daar dan Art Partner. Eind maart organiseren die een grote bijeenkomst over het thema met alle betrokkenen tot nu toe.


De bank Theodoor Gilissen zal de gastheer zijn. En samen met Art Partner, kunstenaar Heidi Linck, regisseur en toneelmaker Andreas Vonder zal ik die dag vertellen wat mij raakt in het onderwerp.


Leuk.


Maar nu eerst nog even 2 uur uit het raam staren en in gedachten de maand nog eens doornemen.

Dag 28, bijna bijna terug naar Nederland

Mijn krat met onmisbare atelierspullen, bijna vol zodat ik het kan dichtdoen. De leegtes, ontstaan doordat ik 7 spuitbussen fixeer heb leeggespoten op mijn werk, wordt natuurlijk opgevuld met culinair lekkers van de lokale grutters hier, die nog weten wat ze maken. Mijn tekeningen zitten al vochtvrij opgeborgen in een speciaal (met dank aan mijn onvermoeibare vader) gemaakt tekenkrat.

Mijn spullen willen ook niet terug. de hele dag gewacht op de transportdienst, komen ze niet....

Ik stap in ieder geval morgen (toch maar wel) om 7:45 vanuit Montauban in de trein naar Parijs.

Op de valreep het geweldige boek "The art of looking sideways" by Alan Fletcher uit de bibliotheek van DRAW geplukt.

Mijn hemel, het is maar goed dat ik dat boek nu pas in handen heb, anders was er een stuk minder getekend....

Waar moet ik beginnen:


Deze fijne dan maar; zeker nu ik hier maar niet uitgekeken raakte op al die mooie muurtjes langs paden.
"If you look at certain walls covered with stains and built of mingled stones... you will... discern provinces with their mountains, their rivers, rocks, trees, plains, great valleys, hills in many aspects... battles and teh swift movement of faces and singular expressions, clothes and innumerable other things." Leonarda da Vinci (overbodig eigenlijk, die koppeling lijkt me...)


Nou ja, de laatste avond dus in Caylus.
Tis dat ik mijn grietjes en lief begin te missen, anders zou ik er zó een maand achteraan plakken.
En zoals gezegd, mijn hoofd is niet leger, maar wel eens te meer vastberadener om datgene wat ik denk over vertrouwen nog weer verder aan te pakken in beeld.
Er liggen heel wat nieuwe verse beelden op mijn mentale plankje. Het is aangenaam vol in mijn hoofd. Echter geen chaos!  Totaal niet zelfs!. Er heerst overzicht  en inzicht en weer genoeg vertrouwen om bij tijd en wijle eens flink te verdwalen...

Dag 27, maar dan een dag later....

En dan krijg je dit als je je ineens overgeeft aan een weldadig lummelen en je even op je bed gaat liggen met een boek; je valt in slaap om 21:00
Dus geen blog op dag 27. Althans niet op die dag zelf, maar een dag later...


Wel een heerlijk dag gehad met heel veel wandelen in de beeldschone omgeving van Caylus. Greta nam me mee op "tournee", de Causes op. Langs piepkleine maar nog immer in gebruik zijnde kerkjes.

Het gotische kerkje van Notre Dame de Livron. In het dal beneden ligt Caylus.

Vervolgens boven op de causes een kerkje bezocht temidden van een totaal met mos overwoekerd bos. In tegenstelling tot wat ik dacht, betekend dat dat de lucht heel erg zuiver is. Werkelijk elk twijgje ging gebukt onder enorme bossen mos. En omdat het waaide was het alsof we door een wiegend harig bos wandelenden

Nog nooit zoiets gezien; werkelijk beeldschoon! Nergens iets over te vinden op het internet, althans niet met beeld, en het was zó dichtbegroeid, dat ik er ook niets van kon schieten. Enfin, alleen al deze plek bij de Eglise Saint Symphorien gebouwd in de 13e eeuw, is voor mij al een reden om deze zomer terug te gaan.

Het was alsof ik er al was geweest toen ik deze tekening maakte, vorige week. Ik was op zoek naar een ogenschijnlijk ondoordringbare bosrand, die toch ook iets zachts en verleidelijks uitstraalde. OP de foto is het moeilijk te zien wellicht, maar deze tekening, althans de rand is opgebouwd uit veel soorten krijt en grafiet

Merk dat er nu, nu alles ingepakt is, een soort loomheid over me komt. Een soort uithijgen. Eerst was er de koorts, de waan dat ik nooit genoeg tijd zou hebben ( heb je eigenlijk ook nooit, bij elke tekening dient er zich vaak een nieuwe, nóg betere, aan), nu is er het afbouwen. Het terugkijken, maar wel met een schuin oog pop dat wat komen gaat.

Aan nieuwe energie ontbreekt het in ieder geval niet!

Dag 26, extraatje over durven te falen

En dan na die heerlijke wandeling, kwam ik ik deze video tegen (waar zouden we zijn zonderYoutube...).
en keek naturlijk naar de tweede video.


Nu, aan het eind terugkijkend op mijn residency besef ik me dat de dag die voelde als de meest ellendige, me de inzichten heeft gegeven waar ik het meest mee vooruit kan de komende tijd!

dag 26, gedachtes tijdens een wandeling

Caylus gezien vanuit Le Paradis. Zo heet de Petite Randonee die ik vanmiddag heb gelopen.

Mijn atelier is in het langwerpige pand dat een beetje "de hoekom" gaat, net boven de groene struik in het midden. 

The day after...

Voor het eerst de wekker niet gezet! Dacht gister nog dat ik vandaag gewoon verder zou gaan tekenen. Tafel weer in het atelier en hup, verder. Maar tis op. Althans; wilde vandaag eens niksen, voor zover ik dat echt kan. Eerst eens lekker naar mijn werk gekeken en toen een heel lange wandeling gemaakt.

Vanuit mijn atelier heb ik al de tijd tegen een heuvelrug aan gekeken en nu had ik eindelijk de rust die heuvel eens te beklimmen..

Was in zo'n goede bui dat ik, (notabene gepassioneerd anti hond) Thibaut meenam. 

Wel leuk om te zien dat zo'n beest op heel andere zintuigen koerst dan ik. Mijn ogen versus zijn neus. Moest denken aan het werk dat ik maakte voor de expositie "Het Eeuwig Lichaam"in 2004/2005 in samenwerking met filmer/beeldend kunstenaar Ester Eva Damen.

Dit specifieke beeld( gedigitaliseerde 8mm projectie in een ruimte van de Deutsche Akademie in Rome) ging (o.a) ook over het durven koersen op andere zintuigen dan je ogen. In bovenstaand beeld zie je een personage een soort uitstalling op een tafel ( mijn eigen verzameling zaden en peulen, en andere gevonden voorwerpen als ware het mijn persoonlijk Vanitas).

Van die gedachtes dus. Heerlijk om eindeloos, en geheel zonder haast, te slenteren na een maand van heel veel binnen zitten en werken. Dat lopen over paadjes die al werden gebruikt door de Romeinen is zo prettig om te verdwalen in je eigen mijmeringen. Die muurtjes, sommige dus al eeuwen oud, zijn prachtig. Er is me verteld dat elke streek een andere manier van bouwen en stapelen van de stenen kende. Gelukkig behoren de muurtjes nu tot het nationaal erfgoed en gaat die bouw kennis niet verloren. 

Heb veel foto's gemaakt van dingen die me op prettige "dwaal" gedachtes brachten.

Hieronder volgen er een paar

Een oud muurtje met een gek soort uitsparende hoek waar dan nu een boom groeit. De muur is veel ouder dan de boom. Stond er ooit al een andere boom?

Overdenkend: als je in heel stevige structuren ruimtes uitspaart en zo ruimte voor iets maakt, dan kan in zo'n ruimte echt iets nieuws groeien, wat ook als dat weer verdwijnt, weer plaats maakt voor iets anders. Zoals weer een boom?

wat is sterk, wat is zacht. Wat is tijd? 

Een nieuwe bramenscheut (of loot?)die zo lang was dat de wind het dwars over het hele pad had gewaaid zodat het aan de andere kant van 2 muurtjes kon verder groeien en wortelen (bramen schieten wortel daar waar nieuwe loten de grond weer raken.

Bedacht me dat als je durft te vertrouwen op wat "de wind" doet, je soms ogenschijnlijk onoverbrugbare afstanden kan passeren. Daar voor moet je zelf ook iets voor doen; durven groeien. Nieuwe loten aanmaken, niet stoppen met groeien.

Als die braam niet was gegroeid, was ie uiteindelijk broos geworden en had de wind hem wellicht wel juist gebroken.

De basis van een oude muur,  recentelijk opgehoogd. Geweldig als een oude basis stabiel is en meewerkt ipv tegenstand te leveren. De kennis is er nog om aansluiting te vinden.

In deze streek bouwt men volgens het principe: 1 steen punt naar beneden, volgend esteen, punt omhoog.

Oude paden, al in gebruik door de Romeinen

Prachtig zachte mos op een tak. Je zou denken dat zo'n boom dan dood is. Dat er een nieuwe groeivorm parasiteert op een andere groeivorm, niets is minder waar. Drie weken geleden heb ik deze boom ook bekeken ( stond namelijk in een mooi weitje onder bij Le Paradis), toen waren de uitlopers nog kaal. Inmiddels stonden de knoppen tamelijk gezwollen overeind!

En dan,  ineens; ja! Het 1e bewijs gezien dat alles was 3 weken geleden nog doods en kreupelhout leek (even zo goed prachtig) leek, zich aan het opwarmen was.

De lente is voor mij vandaag begonnen!