zondag 5 december 2010

Atelier opening 11 en 12 december

Druk ineens, zo aan het einde van het jaar! Atelier opening volgend weekend!

Folder er uit met heel nieuw werk. Nog even een kortings actie nu die btw door deze regering maar naar 19% wordt gegooid!




De tekeningen zijn ontstaan uit de vraag "Wat heb je nodig om tot bloei te komen" 

zaterdag 16 oktober 2010

Artez, poezie in lijn middels de zintuigelijke ervaring van klank

Ben al weer een tijdje bezig met de vooropleiding bij Artez.
Atijd weer geweldig om mee te werken aan de prille beeldontwikkeling van het handschrift van toekomstige academie studenten.

Vandaaag mijn favorite les. Middels verschillende soorten muziek proberen vanuit één emotie een lijn op te bouwen) Als een archeloog tastent door het landschap uit een stuk van Arvo Pärt. Een lijn vanuit angst en wanhoop vanuit het Erbarme dich van Bach, Twee tegenstrijdige lijnen op klanken van de Kneuterdijkse Rimram van Bert en Ernie. Een vette, volle lijn op de Camina Burana van Orf en dan héél erg knallen op muziek uit de superfim Undergrond van Emir Kusturica.
Kon het niet laten mijn held te laten horen.. Philippe Jaroussky.
Afgelopen woensdag hem voor het eerst live gehoord in het Concert gebouw. 
Woorden schieten te kort... Het was zó'n intense ervaring en subliem samenspel in klank, dictie en joie de vivre. Het concertgebouw ging compleet uit zijn dak. En terecht. Huilen gewoon.

Mijn studenten tekenden d elichtheid van een lijn, het vederlichte strelen van een lijn op de klanken van Chlorishttp://www.youtube.com/watch?v=fNWKnXgrroA

Zelf hoor ik nog steeds Pur ti mio van Jaroussky woensdag galmen in mijn hoofd.....

Maar, ok, nieuwsgierig naar wat mijn lessen opleveren, kijk ik nu al uit naar het huiswerk dat ze laten zien in de volgende les

dinsdag 5 oktober 2010

De eigen huid uitrollen; Penone in de Pont!


Afgelopen week naar de Pont geweest. En daar de mooiste tentoonstelling die ik sinds Lucio Fontana in Londen heb gezien; de tekeningen van Guiseppe Penone.

Alleen al de titels nodigen uit tot eindeloos mijmeren en reizen in mijn hoofd.

Schiet bij de herinnering alweer vol. WAT EEN GENADELOOS, DIRECT EN TOCH ZOOOO POETISCHE WERKEN! Wat een toewijding en aandacht.
En wat een prachtig spel tussen aanraken en afstoten


onderstaand werk is, zo lijkt het althans, geaaid uit zacht papier en gestippeld met houstkool.
Dichtbij zie je echter dat het lichte hard marmer is, waarvan de nerven, als van de huis, licht omhoog is gehaald uit de rest van de steen. De tekening van de handpalm is opgebouwd uit duizenden grote (variërend van 2 tot wel 5 cm lange) acacia dorens. Au!


En dan de tekening waarbij ik letterlijk tranen in mijn ogen kreeg:

Moest het wel fotograferen. De catalogus was al uitverkocht...

Tijd met dingen doorbrengen, jaar in jaar uit je verdiepen in verwondering. Daar komen héél mooie dingen uit! Het werk deed een direct beroep op mijn buik. Confronterend voor waar ik zelf heen wil met mijn tekeningen.

Heb ik hier nog wat aan toe te voegen, of dien ik nederig de absolute maestro te erkennen


En nee, je kan er niet meer naar toe, de tentoonstelling is inmiddels voorbij

donderdag 16 september 2010

RelatieZ beurs, jaarbeurs Utrecht

En zo zag de stand voor de opsteker er dan uit...

hoe val je in Godsnaam op tussen al die diehard relatiegeschenken verkopers. Door je niet aan te passen bleek maar weer eens. Alles hadden we grijsgeschilderd. Oók het gezellige brabants eike dat ik her en der bij dump had gekocht en wat Lief super strak in elkaar had geschroefd.

Zonder waardering blijft alles grijs!

Het waren 2 super dagen waarin een een scherp nieuw zicht kon ontwikkelen op de wereld van klanten verleiden, verkooppraatjes ( wat een gekletssssss) en de wondere wereld van relatiegeschenken.

Nu maar eens zien waartoe al onze inspanningen zullen leiden!










Omzien naar de ander ( aan de slag binnen een zorgcentrum)

Nog een week en don wordt binnen zorgcentrum Insula Dei de Patronesdag gevierd.
24 sept is de naamdag van hun beschermheilige en dat wordt volgens goed katholiek gebruik uitbundig en feestelijk bij stil gestaan. Ik loop voor de organisatie van deze dag weer een poosje mee in de organisatie om hen te ondersteunen in het uitdragen en tastbaar maken van hun kernwaardes.

Een van die kernwaardes: "omzien naar de ander" is deze Patronesdag de grote kapstok waaraan ik een aantal activiteiten heb "geplakt" die brdere gesprekken tussen bewoners makkelijk maken.

In dat licht ook de expositie waaraan k nu werk"De stille krachten achter het omzien naar elkaar'

Geweldig mooie gesprekken, interviews, die ik tot nu toe met allerlei bewoners heb gevoerd. Alle om vanuit heel verschillende, persoonlijke perspectieven, een gezicht te geven aan ervaringen en verhalen van bewoners over de zorg en het omzien die zij zélf vaak geven aan medebewoners!

Mannnn, moet mijn beeld over ouderdom voortdurend bijstellen. Zit soms met dikke keel te luisteren. Niet bepaald omdat het nou allemaal rozegeur en maneschijn is. ( op de een of andere manier zag ik mezelf toch altijd blakend, fief en fel be-lippenstift  de 90 halen ergens in een mooi huisje met nog steeds een atelier erbij...). 
maar gewoon om de eerlijkheid dat oud worden wel mooi is, maar omdat oud zijn soms bepaald iets is waar je maar niet aan kan wennen. Oud zijn is hard werken! En hoe bitter om overal het woord eenzaamheid te horen. Ondanks dat je in een verzorghuis zit....

De veerkrachtig  van sommigen.

Niet makkelijk, maar wel een geweldig warme klus!




Voorbeeld van kaartje dat wordt uitgedeeld op de Patronesdag. In opdracht van ID weer gemaakt door onvermoeibare Lief!

maandag 6 september 2010

met de opsteker naar RelatieZ

Whoeaa, kga het wat groter aanpakken met de opsteker: ik sta aankomende woensdag en donderdag met een super mooi standje op RelatieZ ( en nee dat is geen grote datingmarkt) in de jaarbeurs!

Ben zowieso aan de slag om meer airplay te krijgen voor mijn initiatief  en dat lukt wel want ineens komen er overal persberichten. Dankzij Lola&CO maak ik me op voor een neiuwe spurt.

Foto's volgen snel!

( enne, worden het nu hoge hakken, of toch die comfy lage schoenen op die beurs...)

maandag 23 augustus 2010

beelden die blijven terug komen

En dan zit er zo maar een heerlijk lange zonnige zomer tussen en lijkt het vandaag alsof de herfst is gekomen.....


Naaste heerlijk lummelen voor de tent in Frankrijk en heerlijke dagen in het atelier, moet er natuurlijk ook veel moois worden bekeken! De ziel moet wel gevoed! 


Naar Watou ging ik, we eigenlijk, lief en mooie meiden mee. Kunstenfestival Watou  in dat heerlijk lome, wat slaperige Watou. Zo'n plek in West Belgie waar je anders niet anders vind dan al die gruwelijke oorlogsgraven, is al vele jaren elke zomer een verzamelplaats voor dichters en kunstenaars die met elkaar in dialoog gaan en mij als beschouwer ook dit jaar weer wisten te raken, te irriteren, te ontroeren en te verwarren. En dat alles binnen een straal van hooguit 2 kilometer! 


Een goed beeld ( en ja, daartoe behoort uiteraard ook de poezie, met haar beeldende kracht om in een paar zinnen, soms een enkel woord op de juiste plaats in een zin geplaatst, die meteen een nieuwe wereld weet op te roepen...)laat me uitwaaien en verdichten in mijn eigen gedachtes maar biedt tegelijkertijd ook legio nieuwe werelden aan me aan, waar ik tot dan toe geen weet van heb.


Het beeld wat maar bij me blijft terug komen is tegelijkertijd het grootste "on" beeld dat ik ooit zag. Dat er mensen waren die dachten dat dát geen kunst was, maar een toevallige opstapeling op de klooster zolder die men vergeten was af te sluiten ( zoals de als suppoost bijklussende student me vertelde,) kan ik me maar al te goed voorstellen.


Ik bedoel maar; het beeld Carething van Miks Mitrevics& Kristine Kursisa zág er ook uit als een lang vergeten achtergelaten hoopje lapmiddelen tegen een verwaarloosde lekkage op zolder.....



En toch... ik was meteen het pad kwijt!

Jaloers ook nog es... Had net zelf een te stoffig atelier achter me gelaten vol met klei modellen en on affe tekeningen die om een genadige en scherpe laatste lijn vroegen die ik niet wist te vinden, en dan zie je dit beeld, of nou ja, de hele zolder stond vol met 3 beelden die een direct beroep op de beschouwer deden; wat is kunst, maar vooral, wat is tijd?


dochter Lied was net zo gefascineerd door de spiegeling van de wolken door het plastic



Eigenlijk kan ik er zó weinig over zeggen anders dan ik steeds weer terug kom op dat ik het zó'n mooie sterke maar tegelijk ook zo'n tedere berusting vind wat tijd doet met onze blik.

Materiaal kón niet beter gekozen worden. Het zo'n "per ongeluk" beeld dat ondertussne super trefzeker en uitermate bewust juist op die lokatie is neer gezet.

Met lief wel eindeloos geprobéérd de vinger achter het beeld te krijgen. Vruchteloos tot nu toe, en dat is ook zoals het een goed beeld betaamd! Het is van zichzelf voor zich zelf maar bestaat ook juist voor die ene korte blik van herkenning. Ik herkende het, maar wát dat het nou is.......

Heerlijk, dat weet ik nog steeds niet, maar hoe zalig om steeds weer te blijven peuteren en je te beseffen hoe kwetsbaar alles is, incluis je eigen denken het (iets, wat dan ook, welke zekerheid je ook denkt te hebben!) te weten.

En ja, zo mooi om dan ook een soort "tegenbeeld" te treffen, daarna ( in het gemeente huis)



een groot uitgetikt gedicht uit Jij noemt stom wat taal is,  In de Knipscheer, 1986 van Mark Insingel.

Of het beeld voor Hugo Claus! :

Door welke werkelijkheid laat je je leiden dacht ik....

Van die dingen die heerlijk zijn om over na te denken tijdens franse avonden voor de tent.

Van die zaken die ik ook zeker ga meenemen in mijn presentatie op  Learning Lane, aankomende donderdag!

Want hoera, ik ben er weer helemaal ingedoken! 

maandag 28 juni 2010

artez upgraderes lessen

Afgelopen zaterdag weer de eindbeoordelingen meegemaakt van de Artez studenten Upgraders.


Té leuk weer om na afloop van een cursus het werk te mogen bekijken en dan nog je mening erover te kunnen delen ook! In het lesgeven kan ik mijn energie goed kwijt!


De Upgraders zijn over het algemeen wat oudere studenten die niet mee roverwegen om naar de academie te gaan, maar dei wel, op academisch niveau hun handschrift willen ontwikkelen. Ik probeer hieraan een bijdrage te leveren door tekenlessen te geven waarin ik het accent wil leggen op tekenen als middel om tot je eigen expressie te komen. 


Tekenen is het meest kwetsbare, maar tegelijk ook meest uitdagende middel om je eigen verhaal te vertellen. Het lijkt zo eenvoudig; wat tekenen. Maar hoe wordt iets levenskrachtig? Hoe krijgt je lijn esprit? Hoe kom je tot een vitaal beeldverhaal?


Middels fysiek heel lichamelijke klank en groot formaat papier lessen probeer ik de studenten uit hun comfortzone te halen en zo heel nieuwe inzichten te geven in hun mogelijkheden.


Heerlijke lessen vol energie!












vertrouwen verbinden en verbeelden bij SLOW TRUST, 21 juni Amsterrdam



En zo gaat dat dan dus;  zo opgaan in waar je mee bezig bent, dat daarvan verslag doen op dit blog er niet eens van komt!

Ben natuurlijk ook een beelden mens. Maar omdat dat wel heel erg vanuit mijn eigen comfortzone bedacht is en ik anderen juist altijd probeer te prikkelen om eruit te komen, kan ik zelf niet achterblijven toch?

Veel gedaan, en alles gelinkt, geladen en ontstaan vanuit "mijn: thema vertrouwen.


21 juni een geweldige dag samen met Jan Schipper, Tica Peeman, Marcel van Marrewijk en Raymond Geurts. Samen met hen Slow Trust opgezet en die 21 juni op locatie in Amsterdam samen met ± 25 man aan de slag gegaan met de vraag:


Wat moet je zaaien om vertrouwen te oogsten ?

De locatie was bij berkeley square was  prikkelend! De deelnemers actief en heel verschillend. Maar de middag was geweldig en leerzaam. Zeker voor mij. Leuk om eens mensen te ontmoeten die heel erg ook vanuit modellen denken vaak een ongelovelijke kennis hebben van hoe mensen tot dingen komen. Twas geweldig om met mijn beeldbijdrage mensen tot nieuwe ingangen en perspectieven weten te verleiden.



ontstaan vanuit Slow Management





aan de slag met beeld. Iedereen kon knippen en plakken en vervolgens zijn of haar beeld onderbrengen onder wortels 
 (randvoorwaardes om vertrouwen te laten groeien), stam (de basis waarop vertrouwen groeit), en bloei (de sublimatie van het geheel, waar leidt vertrouwen toe!)


bespreking met elkaar en discussie over wát nou voorwaardes zijn en hoe die zich vertalen binnen een organisatie. Leuk om te merken dat wat voor sommige randvoorwaardes zijn, datzelfde voor anderen onder de sublimatie van het geheel vallen!





 


Welk zaadje wil jij laten groeien in het proces van vertrouwen?

Met die vraag ging als afsluitend ritueel de gouden kei rond. Op de langste dag van het jaar, de dag waarin het het langst licht is, was het mooi om te zien dat een ieder zijn eigen ingang, zijn goud, zijn zaadje wist te benoemen!

donderdag 20 mei 2010


Dit is um um; een van mijn droompanden. Staat al bijna 2 jaar leeg!
Zo zonde. Wel leegstandbeheer erin natuurlijk, maar toch, er zouden toch andere mogelijkheden moeten zijn om dit soort panden onder de de aandacht te brengen.
In Arnhem staat, bijvoorbeeld, de halve Velperweg treurig leeg en te huur.....

Ik héb wel een vermoeden waar aan het ligt, en jaha..., het zijn geen makkelijke tijden, maar stilstand is zeker niet de oplossing. Elke andere manier om de boel in beweging te krijgen zou welkom moeten zijn. Of zie ik dat het verkeerd?
Het verbaaste me daarom dat mijn initiatief dat ik onlangs bij een grote makelaar/bemiddelaar neerlegde voornamelijk werd verwelkomd als een hoop gedoe.....

Ze zagen er geen heil in, het was gedoe, onmogelijk, hoe moest dat dan met aansprakelijkheid, was ik wel te vertrouwen ( nou moe) etc etc.....

Hoe ontstond mijn plan?
Sinds een poos geef ik geregeld als kunstenaar workshops over de kracht van verbeeldingskracht. Die workshops hebben ook effect op mijn eigen, autonome werk.
De resultaten daarvan wil ik heel graag eens laten zien aan de betrokken bedrijven, mijn uitgebreide netwerk en al die anderen die eventueel geïnteresseerd zouden zijn in wat de uitwisseling tussen het bedrijfsleven en een kunstenaar kan opleveren. Mijn atelier is daarvoor te klein, zo'n leegstaand pand als hierboven juist perfect!


Een win win situatie voor beide partijen lijkt me toch, of....
In het kort mijn voorstel aan zo'n bemiddelaar:
Gedurende een aantal dagen verzorg ik zélf een sfeervolle Open Space/Studio bijeenkomst in een leegstaand kantoor voor mijn netwerk. Hiervoor genereer ik extra aandacht in de media, via Linked, Mindz en andere sociale media om andere belangstellenden, waaronder uiteraard óók de relaties van de eigenaar / bemiddelaar van het pand, uit te nodigen.
Ik breng zo het pand levendig, positief, gezien vanuit mogelijkheden, fris op een kwalitatief passende manier onder de aandacht bij een nieuw publiek.
De eigenaar geeft mij het pand gedurende maximaal een week in bruikleen, waarna ik het weer netjes, in goede staat, terug geef.

Dit project kan op heel korte termijn worden ingevuld. Mijn tekeningen zijn inmiddels ingelijst. Ik kan zó beginnen!

Maar goed, deze bemiddelaar vond het gedoe en zag heel veel beren op de weg. En dacht ook dat andere bemiddelaars dat ook wel zouden vinden.....
Is het raar dat leegstaande kantoren voornamelijk worden beschermd door leegstandbeheer? Waarom gebeurt er niet meer om leegstaande panden "aan de man" te brengen. Leegstand kost toch heel veel?


En waarom reageert een bemiddelaar zo? Is ie murf door wat ie dagelijks in de krant leest, slecht geslapen, of is het echt een onzinnig voorstel, en waarom dan?
Ben benieuwd of dit echt kansarm is ! Ik ga gewoon door, want ik geloof hier wél in

Het lijkt me namelijk dat in deze tijden stilstand in ieder geval niet gaat helpen!

Wat denk jij?
En weet je misschien andere panden dan wel eigenaren die hiervoor wél open staan, laat het me vooral weten
Mail me; info@anook.nl


Nieuwsgierig kijk ik verder; wordt vervolgt!

maandag 26 april 2010

mooie dingen in een klein landbouwmuseum


Afgelopen weekend gespijbeld..... Onderweg naar een afspraak lokte het uitzicht náást de snelweg zo verleidelijk op de A1 dat de afslag Twello Busloo snel was gemaakt.

Iets later achter een heerlijk broodje met uitzicht op langzame bootjes op de IJssel op het terras van museum de Kribbe.
Binnen hing dit. Een waanzinnig mooi houten ding waarin scherpe flintsteentjes  (van diezelfde waar men ooit ook die vuurpijlpunten van maakte) verticaal in uitgesneden holtes van de ruwe planken waren gestoken.

Een dorsslede bleek het. Al vanaf heel lang gelee ( middeleeuwen en daarvoor) dorste men zo het graan door deze planken over de oogst te trekken.

Waarom is dit nou zo'n mooi ding? 
Omdat het een gebruiksvoorwerp is? Een prachtig archetypisch ding? Omdat het oud is?
Je (her)kend het niet, maar toch voelt het heel erg dichtbij en huiselijk. Slijtage door gebruik is onderdeel van de schoonheid. Voor mij tenminste. De simpelheid van het ding, van de handeling die je erbij kan bedenken, het geluid.

Detail van de dorsslede

Gedachtes borrelen op als wat of wie is het graan, en wie of wat dorst het?
Zo'n dorsslede is zo'n tussending tussen het ene en het andere om zo tot een nieuwe vorm te komen.

Enfin, zo'n waanzinnig ding dus waarbij mijn gedachtes enorm op hol slaan. Denk eens aan al die handelingen die eraan vooraf zijn gegaan voordat ie uberhaupt kláár is!

Al die steentjes zoeken, bewerken, 'n goeie brede boom zoeken, zagen, gutsen etc etc, 

En dan 8 eeuwen later hangt het aan een muur in een klein museumpje, ergens vlakbij Deventer

Is het toeval dat ik op de bonnefooi van de snelweg afzwalk dan terecht kom op een plek waar allerlei oudelandbouwvoertuigen te zien zijn waarbij ik weer helemaal heropgeladen verder kan kijken in mijn eigen landschappelijke werk?

Tis goed om af te zwalken blijkt weer eens eens

dinsdag 13 april 2010

In between our lines... hoeveel komt er terug?

De eerste die ik terug kreeg vanuit Theodoor Gilissen zelf



Twee weken na de Vertrouwen Verbeeld bijeenkomst bij Theodoor Gilissen en de stand van teruggestuurde foto's van elk uniek stukje FD/In between our lines staat op 3!
Drie, Three, Drei, Trois......

Ben echt benieuwd; wordt mijn vertrouwen geschaad, of....
Nog 51 te gaan.
Hoop dat de waan van de dag niet wint...
Het was tenslotte zo'n geweldige bijeenkomst!

maandag 12 april 2010

Onkruid losser na strenge vorst

minimaal 1 bak onkruid per m2 komt er uit mijn kruidenbed!

 Het hebben van een moestuin is een constante mengeling van verrukking en frustratie! Nergens kom ik zo tot rust en nergens wordt ik zo met mijn neus op het feit gedrukt dat ik altijd minimaal 1 stap áchter loop op het tempo van de natuur!

De eerste keer dat ik weer aan de slag meende te kunnen zat alles nog vast gevroren! Maar hoera, strenge vorst had een groot voordeel bleek de weken erna;  de vorst had er ook voor gezorgd dat dat ellendige kweekgras ( op de vraag van mijn dochters wat ik het liefste zou willen wensen antwoord ik nu vaak, een kweekgras vrij leven...) wat normaal onwrikbaar vast zit, nu prettig was los gevroren! Het liet zich makkelijk verwijderen.

Maar er lonkte teveel leukere karweitjes in mijn ontluikende tuin dus liet ik het onkruid verwijderen er wat halfslachtig bij zitten....
Stom! Nu alles écht klaar is voor het prachtige werk van zaaien, zit het kweekgras inmiddels weer muurvast. Had het er meteen uit moeten trekken na de strenge vorst, dan had ik nu al mijn pastinaak, bietjes, sla en tuinbonen in de grond gehad!!

Terwijl ik mezelf redelijk verwensend voor mijn laksheid, kwam ook de vergelijking op met mijn ervaringen van de afgelopen tijd met de financiële wereld. Die hele crisis was als ware het een héél strenge winter. Iets wat normaal heel vast zit, mores, en moraal, allerlei onwenselijk gedrag, werd nu door de vorst omhoog gedrukt! Ineens werd zichtbaar wat daarvoor betrekkelijk ongezien door kon wortelen. Los gevroren was er nu ruimte om zaken te verwijderen voordat het in de rulle aarde alsnog weer kon aanslaan....
Laksheid maakt dat je uiteindelijk extra zwaar werk hebt.
Gek, terwijl ik bedenk dat de financiële wereld nu écht aan de slag gaan om te bedenken hoe men de bedden opnieuw zou moeten gaan inrichten, wordt het onkruid nog steeds tamelijk laks verwijderd. De mores is wat geschaafd, maar of er nou veel veranderd?

Eérst het onkruid verwijderen voordat je de nieuwe bedden kan aanleggen om opnieuw(onkruidvrij) te zaaien. en dat moet je doen waneer de gelegenheid zicht aandient!


donderdag 1 april 2010

Vertrouwen we op beeld of taal?



In between our lines, nog onversneden


Waar koersen we op bij vertrouwen?
Buikgevoel, feiten, de groep, de geschiedenis, de krant?



Afgelopen dinsdag in Amsterdam bij Theodoor Gilissen was GEWELDIG!


Zo zou het moeten zijn! Oprechte en gelijkwaardige interactie tussen twee zo heel verschillende werelden.


In 3 x 30 minuten nam ik een groep mensen (veelal financials en aanverwanten) mee in mijn denkwereld.
Uiteraard presenteerde ik het 1e deel van het werk In beween our Lines. Het gaat spannend worden in mijn mailbox! Hoeveel foto's van werk komt er, ingelijst, terug?


Maar daarna was het de beurt aan de bankiers zelf om te kijken naar mijn tekeningen en er , indien ze er waren, vragen over stellen.
Nou vragen genoeg bleek.
En wat volgde was zó ontzettend royaal! Er ontstonden wisselgesprekken tussen de gasten zelf. al reflecterend werd er gemijmerd, hardop getwijfeld, verbaast opnieuw gekeken en gepraat! Gepraat met elkaar!
En dat alles via de omweg van de kunstwerken. De discussie werd echt intenser wanneer ik mijn werk toelichte. Wederom bleek dat mensen soms een zetje nodig hebben om beter in een werk te komen. En daardoor enthousiast te worden. Toelichten is voor mij iets wezenlijk ánders is dan uitleggen!) Doordat ik de gasten meenam in mijn reis, kreeg ik ook zelf weer, door de reacties nieuwe invalshoeken te zien op mijn werk.


Zo moet het zijn. Kunstenaars niet aan de zijlijn, maar te midden van dat gene wat hen beweegt en midden in de discussie.


En laten we (de kunstenaars)  bij deze ophouden onze mond te houden over wat ons beweegt. Laat de ander dichtbij komen. Vertel wat jou fascineert. Leg niet uit, maar licht toe!