dag 26, gedachtes tijdens een wandeling

Caylus gezien vanuit Le Paradis. Zo heet de Petite Randonee die ik vanmiddag heb gelopen.

Mijn atelier is in het langwerpige pand dat een beetje "de hoekom" gaat, net boven de groene struik in het midden. 

The day after...

Voor het eerst de wekker niet gezet! Dacht gister nog dat ik vandaag gewoon verder zou gaan tekenen. Tafel weer in het atelier en hup, verder. Maar tis op. Althans; wilde vandaag eens niksen, voor zover ik dat echt kan. Eerst eens lekker naar mijn werk gekeken en toen een heel lange wandeling gemaakt.

Vanuit mijn atelier heb ik al de tijd tegen een heuvelrug aan gekeken en nu had ik eindelijk de rust die heuvel eens te beklimmen..

Was in zo'n goede bui dat ik, (notabene gepassioneerd anti hond) Thibaut meenam. 

Wel leuk om te zien dat zo'n beest op heel andere zintuigen koerst dan ik. Mijn ogen versus zijn neus. Moest denken aan het werk dat ik maakte voor de expositie "Het Eeuwig Lichaam"in 2004/2005 in samenwerking met filmer/beeldend kunstenaar Ester Eva Damen.

Dit specifieke beeld( gedigitaliseerde 8mm projectie in een ruimte van de Deutsche Akademie in Rome) ging (o.a) ook over het durven koersen op andere zintuigen dan je ogen. In bovenstaand beeld zie je een personage een soort uitstalling op een tafel ( mijn eigen verzameling zaden en peulen, en andere gevonden voorwerpen als ware het mijn persoonlijk Vanitas).

Van die gedachtes dus. Heerlijk om eindeloos, en geheel zonder haast, te slenteren na een maand van heel veel binnen zitten en werken. Dat lopen over paadjes die al werden gebruikt door de Romeinen is zo prettig om te verdwalen in je eigen mijmeringen. Die muurtjes, sommige dus al eeuwen oud, zijn prachtig. Er is me verteld dat elke streek een andere manier van bouwen en stapelen van de stenen kende. Gelukkig behoren de muurtjes nu tot het nationaal erfgoed en gaat die bouw kennis niet verloren. 

Heb veel foto's gemaakt van dingen die me op prettige "dwaal" gedachtes brachten.

Hieronder volgen er een paar

Een oud muurtje met een gek soort uitsparende hoek waar dan nu een boom groeit. De muur is veel ouder dan de boom. Stond er ooit al een andere boom?

Overdenkend: als je in heel stevige structuren ruimtes uitspaart en zo ruimte voor iets maakt, dan kan in zo'n ruimte echt iets nieuws groeien, wat ook als dat weer verdwijnt, weer plaats maakt voor iets anders. Zoals weer een boom?

wat is sterk, wat is zacht. Wat is tijd? 

Een nieuwe bramenscheut (of loot?)die zo lang was dat de wind het dwars over het hele pad had gewaaid zodat het aan de andere kant van 2 muurtjes kon verder groeien en wortelen (bramen schieten wortel daar waar nieuwe loten de grond weer raken.

Bedacht me dat als je durft te vertrouwen op wat "de wind" doet, je soms ogenschijnlijk onoverbrugbare afstanden kan passeren. Daar voor moet je zelf ook iets voor doen; durven groeien. Nieuwe loten aanmaken, niet stoppen met groeien.

Als die braam niet was gegroeid, was ie uiteindelijk broos geworden en had de wind hem wellicht wel juist gebroken.

De basis van een oude muur,  recentelijk opgehoogd. Geweldig als een oude basis stabiel is en meewerkt ipv tegenstand te leveren. De kennis is er nog om aansluiting te vinden.

In deze streek bouwt men volgens het principe: 1 steen punt naar beneden, volgend esteen, punt omhoog.

Oude paden, al in gebruik door de Romeinen

Prachtig zachte mos op een tak. Je zou denken dat zo'n boom dan dood is. Dat er een nieuwe groeivorm parasiteert op een andere groeivorm, niets is minder waar. Drie weken geleden heb ik deze boom ook bekeken ( stond namelijk in een mooi weitje onder bij Le Paradis), toen waren de uitlopers nog kaal. Inmiddels stonden de knoppen tamelijk gezwollen overeind!

En dan,  ineens; ja! Het 1e bewijs gezien dat alles was 3 weken geleden nog doods en kreupelhout leek (even zo goed prachtig) leek, zich aan het opwarmen was.

De lente is voor mij vandaag begonnen!