woensdag 12 september 2012

De kracht van de massa



'Impact heeft nu massa nodig...'
'Kan ik nu zélf wel afhaken?'
'Wat is mijn ja eigenlijk waard?
'Breek ik een belofte als ik het (nu) niet doe?'
Hoe belangrijk is massa voor deze performance?'
'Hóe kan ik het het anders doen, moét het anders en wat heb ik dan anders nodig?'
'Als ik zélf al afhaak, welk voorbeeld geef ik dan?'
'Is dit het juiste moment?'

ja, nee, ja, ja, nee, ja, tóch, nee, ja, ja, nee, ja?

En dan?



....pfffff


Nog 2 nachtjes slapen en dan is het 14 september. De dag dat ik mét een hele grote groep mensen op de Zuid As met stoepkrijt de Vertrouwen / disclaimer performance opnieuw ga krijten. Net zoals ik dat de afgelopen keren in mijn up heb gedaan, maar dan nu mét mensen.

Spannend... weer het gesprek aangaan!
Ik popel, heb er écht zin in. 
Ik twijfel ook!

Vanochtend opnieuw een afmelding van iemand die zich al een tijd geleden had afgemeld. Wederom met een plausibele reden. Tja als je niet (meer) kan, dan kan je niet... toch?

En tóch...


Sinds mei ben ik bezig met het verzamelen van mensen. eerst achter de schermen, face to face, daarna via social media! En wow, wat was iedereen enthousiast. Het gaf me vleugels. Het was ook tijd om de vertrouwens disclaimer performance niet meer alleen van mij te laten zijn. Vertrouwen en hoe we daaraan vorm geven gaat ons immers allemaal aan.

Die Zuid As zetten we helemaal vol, moet lukken...

Immers; nog voordat ik er een Sociaal media bombardement tegenaan gooide, had ik zo'n 30 man om me heen die aangaven alvast zéker mee te doen! Dat geeft wel vertrouwen.
Faceboek, Twitter en hoe gaaf, men twittert het vrolijk door. Goede reacties, super power, we gaan samen iets dóen. Dat geeft een heel andere energie dan er alleen maar over praten.En het genereert andere inzichten, nieuwe gesprekken andere verbindingen!
En ja, hoe bezwaard ik me soms ook over voelde, er steeds over te twitteren, mailen... (man o man, kom ik weer, overvoer ik iedereen niet, daar héb je d'r weer met haar oproep, is dit niet spammen), ik deed het wel. 
Ik geloof in de kracht van de massa! Gezamenlijk; grass roots, bottom up!
Het moet ook worden doorverteld en worden uitgedragen door anderen dan ikzelf. Ik realiseer me maar al te goed dat ik dit niet red als ik het alleen doe. Het is iets van alle meemakers. Dus hup; 1 2 3, send!

En tóch...

'Als ik kan, dan kan ik. Dan kom ik'. Als ik mensen terugmail, ze verwelkom 'aan boord',ze de precieze info geef, komen ook meteen de eerste aarzelingen...
En nu, twee dagen voor aanvang is het aantal afmeldingen, terugtrekkingen, of hoe ik het ook wil noemen, inmiddels groter dan de groep meemakers... De teller staat op 8. Incluis mezelf...

Ik twijfel.

Wat is mijn ja waard als ik het nu zelf afblaas?  Tegelijkertijd, ik kan dit maar één keer goed doen. Ik zoek impact! Het is dus echt belangrijk dat we samen verbonden en in een royale hoeveelheid op die Zuid As staan...

Ik slik een eerste teleurstelling weg en kijk naar hoe ik het heb aangepakt.. Was het teveel, juist niet gericht genoeg, was het te algemeen, of juist te direct... Hebben mensen geen tijd (lekker niet productieve gedachtes... want tjeee, mensen hebben het altijd wel druk, er is altijd wat, als ik zó ga denken kan er nooit 'es wat!)  geloof me, ik heb mijn eigen handelen stevig bekeken! Als ík dit zo graag samen wil doen, hoe verleid ik jou er dan toe mee te doen?

Toch komt ook de gedachte bij me boven hoe het nou komt dat mensen wel makkelijk ja zeggen, maar dat alles ook zo los lijkt. 'Als ik kán dan kan ik....'
Wat zeggen we daarmee eigenlijk? Hoe zwaar weegt commitment? Wat hebben we over voor ons ja? Wat dóen we ermee? Is drukken op de Like-knop eigenlijk genoeg? Is dat al verbondenheid? Ik snap dat ik me op glad ijs stap door nu zo kritisch alles te bevragen... Maar ik moet! Het zijn namelijk ook vragen aan mijzelf.
Waarom zeggen we ja, 'Like'en we? Voor wie doen we dat, voor de goedkeuring van de ander, voor eigen voldoening, betrokkenheid? Hoe betrouwbaar is ons eigen ja? Hoeveel zijn we bereid ervoor te doen óf te laten?

Dat groepje goedgepakte mannen uit mijn eerdere blog, die riepen en wijzen... Wat was hun drijfveer... Wat dóen we zélf en hoe geven we daar echt vorm aan?


En wat is de mijn rol en drijfveer. Wat doet míjn ja?

Ik kijk naar mijn rol als kunstenaar. Zo ingewikkeld en ook zo simpel; ik ver- en her- taal de wereld in beelden. Hoop mensen breder te laten kijken naar dát wat voor hun neus ligt. Ik probeer verhalen toe te voegen die laten zien dat álles kan, maar dat je wel moet zelf moet beginnen Ben ik een performer, een pleaser, een nar, een aanjager? Is mijn verhaal te oncomfortabel?
Moet ik coûte que coûte doorgaan. Hoe kwetsbaar zijn ideeën? En waaraan ontlenen zij hun kracht. 
Past deze performance, met een heleboel mensen wel bij mij? Moet ik niet gewoon terug mijn atelier in? Moet het wel zo groot? Zit de kracht dan tóch in het kleine...

Kortom; nog vóór we op die Zuid As zitten heb ik uit de aanloop alweer zoveel nieuwe vragen!
Ideeen kunnen je boven je uit laten stijgen, je optillen, maar ook in verwarring brengen.
Kwetsbaar duren opstellen, betekend óók dat ik mijn twijfels deel. 

Hoe harder ik twijfel aan het hoe ik het moet doen, hoe sterker ik me overtuigd raak van het waarom van de performance!
Ja de performance doet er toe! Ik sta er 100 % achter! Maar de voorbereidingen, álle inzet van mij en de meetweeters, ja denkers, meedoeners ten spijt, hebben niet opgeleverd (tot nu toe) waar ik naar streefde, een volle bak aankomende vrijdag!

moeilijk moeilijk... ís dit wel het goéde moment dan???

Er schieten 1000 en 1 andere vormen voor de Vertrouwen performance door mijn hoofd, maar álle hebben ze gemeen dat het mét anderen is, met jou dus! Samen geven we vorm aan Vertrouwen! Vertrouwen krijgen begint met geven...

Met impact!

Wil je me helpen?

Wat zou jij doen om stoepkrijten op de Zuid As groots onder de aandacht te brengen en hoe zou jij dan willen meedoen?

Misschien niet vrijdag, maar wel ergens anders, snel in een andere vorm?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten