Dag 13, hitting rock bottom

Je wéét dat het gaat gebeuren (tenslotte vertrek je deels ook juist daarom; om een eigen soort catharsis in je handschrift en denken te ondergaan...). Je wéét ook dat het eigenlijk helemaal niet erg is. En toch.... áls het dan gebeurd, overvalt het je toch en voel je je er bepaald niet blij mee.


Sterker nog; vandaag was gewoon drie keer HELEMAAAAL NIKS!


En daar zit je dan; in dat o zo pittoreske Caylus. Februari. Geen afleiding. Niks.De locale kroeg dicht (nou ja, uithuilen in het Frans blijft lastig) en overal bitterkoud. Niemand die zit te wachten op een kunstenaar die zo nodig zichzelf wil tegenkomen.


Op een bepaald moment kon ik wel janken! 


Het leek wel of er 2 Anooks aan het praten waren; de ene, een rasCalvinist; "wat zeik je nou, nú komt het erop aan, tekenen met je donder! Niet stoppen. (en álles wat ik dan teken lijkt echt helemaal nergens op, en jeee, móet het dan ergens over gaan...)
Ja natuurlijk!


En dan de andere stem: Ach Anook, teken gewoon iets wat je lekker vind om te doen, producktie, niet zo streng zijn. En dat doe je dan, na een hoop gedraai, gezucht en gesteun. En dan; teken ik iets gewoon gewoon om het bezig zijn en niet na te denken, (en wil net even tevree, of in ieder geval r-e-d-e-l-i-j-k tevree met een tekening die er misschien nét mee door kan..., een kop thee gaan drinken)  komt John binnen. De initiator van DRAW.
"Whats that fart?" Clearly; he's not being fooled.....


En dan de tekening waar ik zelf van dacht dat die echt niks is, een hoop gekras, inspireert hem ineens tot een geweldige inzichten die hij, gelukkig, niet te beroert is met mij te delen. Zeer verhelderend, al voel ik me er bepaald niet door opgebeurd! We drinken samen thee.


You need to get out! If landscape is your frame of mind, gét in there then! Do not be so harsh on youreself. Volgens John moet ik loslaten waar aan ik denk, en het maar ondergaan.
Ja, tjéééé. I KNOW! of ie me dan ook even instructies wil geven HOE DAN, thank you very much!


Er zit niks anders op; ik moet mijn atelier, mijn stolp uit! Binnen lukt het niet. Ik moet anders voelen, of nee, niet anders, breder, er moet letterlijk even wind door me heen.
Zoefend op de gammele franse fiets krijg ik die even later letterlijk.


De kou is ineens heel welkom. Als of ie me uitbijt. Lekker. En ja, ik weet echt dat het erbij hoort, maar soms is het helemaal niet fijn om zoveel te voelen. Ik heb het idee dat mijn zintuigen hyper hyper ADHD zijn. Alles komt met een sneltreinvaart binnen. 


En mijn God, was is het buiten mooi! Wie zegt dat Februari saai is en flets, die kijkt niet goed!
Wéét dat ik, wat ik om me heen zie, niet letterlijk wil afbeelden, maar dat gevoel! Dat gevoel! Dát graag wel. Kiemkracht, slijtage, tijd, beweging.... Maar hoe? Hoe teken je zachtheid van mos, of juist de droge taaiheid ervan? Hoe vang je water wat zich een bedding slijpt? Hoe teken je tijd?
Volgens mijn lief ben ik een romanticus. Ach.
Dacht ooit dat wij mensen het uiteindelijk altijd zouden winnen van natuur. Inmiddels weet ik beter. Uiteindelijk geeft de natuur en de tijd ons het nakijken. Natuur wint altijd!


Ik fiets tot dat het donker wordt en ik mijn tenen niet meer voel.
En ik weet; het was een goede dag, maar bepaald geen makkelijke.....
Moet denken aan wat tijdens de gesprekken met Vertrouwen Verbeeld zo vaak naar voren kwam; je kwetsbaar durven opstellen is een voorwaarde om te kunnen groeien. Eng. Ook voor mij dus.
Ben er nog lang niet. En eigenlijk is het ook geen kwestie van er komen, maar van durven onderweg te zijn!

Heb ik altijd een zwak voor gehad; mare takken in de boom

Smeltende ijspegels over het mos

Het licht is af en toe spectaculair!

Mos laat een heel andere beleving van tijd zien voor mij

En dan zo'n huis, versleten onthult door de tijd zijn binnenkant.

Lijnen in verschillende zachtheden

gaan gaan gaan

houtskool op A3