Afgelopen weekend zag ik in Parijs in het Palais de Tokyo een tentoonstelling van Charlotte Posenenske
Zij trok zich uiteindelijk terug uit de kunst om dat zij de (persoonlijke) conclusie trok dat art ultimately cannot have sufficient political impact Posenenske took the radical step of giving up art altogether....
Toen ik, eenmaal diep betrokken bij Vertrouwen Verbeeld, besloot dat ik onmogelijk aan de zijlijn kon blijven staan in het financiële verhaal, maar mijn gedachten en meningen wel uit móest dragen in mijn werk, heb ik me nog afgevraagd of ik werkelijk iets zou kunnen bijdragen middels mijn werk.
Zou de wereld en het gedrag van mensen echt veranderen als mensen naar mijn tekeningen, of kunst in het algemeen zouden kijken?
Ben ik hopeloos romantisch als ik denk van wel?
Met kijken bedoel ik dan écht kijken, en niet het type consumerend, sjokkend staren zoals ik dat vrijdag in het Louvre zag.
Echt ergens tijd voor nemen en je willen overgeven, vragen durven te stellen aan jezelf. Accepteren dat je het soms niet weet, niet snapt, ergens niet bijkan, maar wel nieuwsgierig blijven kijken.
En dan, dan denk ik dat je de mogelijkheid laat ontstaan dat iets wordt gezaaid bij jezelf. Een andere kans om een nieuw perspectief te openen.
En ja, ik geloof dat er dan iets kan veranderen!
Alleen dat gebeurd niet altijd "overnight". Daar gaat soms heel veel tijd (en nog meer kijken) overheen. Maar, zoals mij zo duidelijk werd afgelopen zomer in het park Chaos de Montpellier le Vieux in bovenstaande foto: het is het kleine grasje, dat uiteindelijk de rots splijt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten