vrijdag 20 januari 2012

Vanuit welk perspectief

Gisteravond deelde ik mijn verhaal over werken als kunstenaar binnen die ogenschijnlijk zo heel andere wereld van de banken bij TEDTalks Oosterbeek.

En hoe goed je je ook voorbereidt, zaken gaan nooit zoals je denkt dat ze gaan. En dat is niet erg. Even schakelen en dan kijken wat er wél kan
Bij TEDTalks Oosterbeek  trappen de sprekers af met een filmpje wat hen heeft geinsprireerd of die op de een of andere manier hun eigen verhaal mede verteld.

Het was dit filmpje dat ik in gedachten had voor TED.... (Dus voor iedereen van gister: hier ie ie alsnog!)
Als beeldend kunstenaar bedien ik me van beeld, dus toen het internet haperde, snel omdenken en overgeschakeld op een ander filmpje dat ik gelukkig altijd in mijn laptop bij me heb omdat het me zo enorm insipreerd én omdat het mijn verhaal van gister kracht bij zet

Dus óók nog een keer het ándere filmpje, la la la Human Steps, Amalia
Dit filmpje gaat voor mij over de dans (of wat het zou kunnen zijn) tussen hoofd en hart, tussen het vrouwelijke en mannelijke, over balanceren, over het innemen van de ruimte, over de grootte van je schaduw. En de kracht daarvan als dat wérkelijk samenwerkt. Op verschillende niveau's. Bij jezelf, in relatie tot een ander én als voorbeeld hoe 2 zo verschillende werelden toch met elkaar in contact komen en zelf tot een dans kunnen komen:  
de wereld van een kunstenaar en bankiers.

Alles kwam goed gister, daar in dat fijne filmhuis. Heb geprobeerd de gasten mee te nemen in mijn verhaal waarom ik denk dat kunst niet is voorbehouden voor wit gestucte muren in een galerie of museum alléén, maar dat het een plek verdient in ons dagelijkse handelen.

Bottum line van mijn verhaal ging en gaat over hoe we kijken en óf we wel écht kijken.

En ja, hoe maken we dat dan ons besef van al die verschillende perspectieven concreet tastbaar?

Door samen daarin op te trekken. Ben ter plekke begonnen met een nieuw kunstwerk waarvan de uiteindelijke vorm nog niet vast staat, maar dat ik niet zelf alleen kan maken, maar alleen mét alle anderen die er gisteren waren. Samen zijn we het perspectief van kijken. Iedereen neemt zijn eigen perspectief mee.

Wat doet een kunstenaar en wat doet dat met de beschouwer. En ben je eigenlijk een beschouwer of een deelnemer?

Vanaf gisteravond maak ik op elke lezing of event waar ik als beeldend kunstenaar een bijdrage aan lever een foto van  "mijn" publiek op het zelfde moment dat het publiek van mij maakt.

Ik fotografeer het publiek vanuit mijn plek, het publiek fotografeert mij vanuit hun plek.
Die beelden samen vormen straks een nieuw werk wat niet zonder het publiek tot stand had kunnen komen.

Een kunstenaar verhoudt zich tot de wereld en heeft diezelfde wereld nodig als klankbord. Een dialoog ipv een monoloog. Dat is wat mij drijft als kunstenaar binnen organisaties.

de zaal







een deel van de foto's die al binnen heb vanuit het publiek

Geen opmerkingen:

Een reactie posten