zaterdag 28 april 2012

ZUID AS DISCLAIMER PERFORMANCE, dag 2



"Zeg, al die rotzooi, ruimt u dat dadelijk ook weer op?"


Amper halverwege mijn 1e disclaimer, zo'n 16 rijen stoeptegels al vol gekrijt, is dit de 1e reactie die ik krijg...


Terwijl de meneer verder fietst komt natuurlijk de ene na de andere mooie repliek zin in mijn hoofd. Allemaal antwoorden die ik hem níet heb gegeven...
Want o ja, dat kon natuurlijk ook nog, dat iemand het rotzooi vindt wat je doet...


Alhoewel minder zenuwachtig dan vorige week, merk ik dat deze 1e reactie wel binnenkomt.
Ineens is de de klomp in mijn buik weer terug en ben ik me bewust van mijn kwetsbaarheid midden op dat enorm waaierige plein.


Tegelijkertijd is die klomp in mijn buik precíes de reden waarom ik weet dat dit goed is! Ik zit royaal buiten mijn comfort zone en kom daardoor zaken tegen die ik in mijn atelier nooit had kunnen ervaren en kunnen inzien.
Er komen constant nieuwe inzichten en vragen in me op, die allemaal het onderzoeken waard zijn en die ik niet had gehad in mijn atelier. Althans niet op deze manier.


Door tussen deze gebouwen op de grond te zitten en te tekenen ben ik zó in het moment en de handeling dat ineens alle ruis uit mijn hoofd verdwijnt!


Van wie is de publieke ruimte? Is die werkelijk openbaar? Is het een gedeelde ruimte? Maken we werkelijk contact met de andere gebruikers, of is deze ruimte een noodzakelijke doorgang naar minder publieke, of eigen ruimtes? Kijken we wel werkelijk? Zien we wat er zich voor onze neus afspeelt?


Na ruim 2,5 uur disclaimers tekenen zijn er talloze voorbijgangers aan me voorbij getrokken.


Men kijkt. Of juist heel bewust niet. En mijn hemel, er zijn er maar een paar die níet én lopen en tegelijkertijd op een schermpje turen.


Alhoewel geconcentreerd aan het tekenen (veel moeilijker dan ik dacht om een tekst groter te schrijven op zo'n manier dat hij wel leesbaar blijft), probeer ik open en toegankelijk te zijn.
Waar mogelijk maak ik oog contact, zeg vriendelijk gedag en probeer te peilen of men open staat voor een toelichting.
Dat blijkt best lastig. Mensen maken foto's, maar lopen toch ook dan snel door. 





Er wordt een filmpje opgenomen van voetballende kinderen en mensen uit het ABN Amro gebouw. Op nog geen 10 meter staat een groep strak gepakte of gerokte mensen te spelen. Soms schiet de bal uit over mijn werk. Niemand die wat vraagt.
Uit de ooghoeken wordt er wel gekeken, maar ook na afloop is er níemand die vraagt wat ik daar doe.






Het is inmiddels prachtig weer en ik kauw op de gedachte waarom we zo'n moeite schijnen te hebben met werkelijk contact maken. Waarom we zo weinig met onze nieuwsgierigheid doen.
Ik bedoel, ik zie er niet uit als een sleetse actievoerder, ik heb mijn haren netjes gekamd ai vooroordeel iknow iknow...  Ik sta geen teksten te scandaleren. Ik teken. Op mijn hurken. Of ik sta en ben makkelijk aanspreekbaar.


Wat betekent het dat we zaken die letterlijk en figuurlijk vóór onze neus gebeuren, negeren of uit de weg gaan. Zien we werkelijk niet? Of willen we niet zien?
Ben ik bedreigend? Ben ik té anders in deze omgeving? Ik snap heel goed dat het niet om mij persoonlijk gaat. Dat is ook helemaal de bedoeling. Ik doe dit om mijn verwondering zichtbaar te maken. Om een gesprek op gang te brengen, in de hoop dat dat gesprek breder wordt getrokken.


Na 3 uur, het is duidelijk lunchtijd, kunnen 2 bankiers (navraag gedaan, en ja het waren écht bankiers, er lopen wel meer mannen in pak rond die dat ook niet hoeven te zijn tenslotte:) echt niet om me heen en we hebben een gesprek.


"Is dit een actie tegen ons?" vraagt er één. 
Nee dus. Dit is voor mij geen voor of tegen actie. En al helemaal niet tegen banken in het bijzonder. Ik heb tijdens mijn 7 maanden binnen ABN Amro ook gewoon teveel medewerkers ontmoet die écht gewoon hun dampende best doen om een verschil te maken gebaseerd op werkelijk inlevingsvermogen. Een actie tégen, bv, ABN Amro vind ik veel te makkelijk en gratuit.


Ze vinden het geweldig dat ik dit doe. En nodig ook. Pffffff.
"Waarom wordt ik niet aangesproken op het waarom van mijn performance?". Ze hebben beiden geen idee, maar vinden wel dat ik een app moet gaan maken voor een soort anti-disclaimer.


Mensen wéten helemaal niet waar ze ja op zeggen, en lijken dat ook niet te willen" "Zo'n app maakt ze daar dan bewust van!".


Iets later; nóg 2 heren, weer uit het ABN Amro bank. Zelfde vragen. De oudere generatie lijkt me makkelijker aan te schieten dan de jongere. Opvallend.
Ook zij vinden mijn handelen, nadat ik het heb toegelicht, zinnig en nodig.
"Ja, wij hebben natuurlijk boter op ons hoofd, maar de consument óók!".


Ik vertel dat ik volgende week hier weer ga tekenen. 
"Dan zou je dus eigenlijk een foto moeten maken vanuit die toren!".  Tja, gráág. Men ziet me echter aankomen, onder het krijt. Hoe kom ik daar nou binnen.
"Nou dan bel je mij, kom je in mijn kantoor en maak je een foto vanaf die hoogte..."
En meteen krijg ik zijn nummer. Hoe super! En dus, Eric, volgende week ga ik je bellen :)


Inmiddels staan er twee man van de beveiliging de hele disclaimer tekst, die inmiddels over de hele rechterflank van het plein staat, te lezen.


Er komt weer een klein klompje terug in mijn buik. Ik ben net zo lekker bezig.
Als er eentje op de rand gaat van de bloembak zitten, ga ik er toch even naast zitten. Nieuwsgierig als ik ben wat hij ervan denkt. 
"Mensen gaan veel te veel op een 1e indruk af, dat is jammer". Giovanni van de beveiliging 
met onvermoeibare glimlach neemt de tijd. Hij leest de tekst meerdere keren.


Ook Giovanni weet niet waarom mensen niet vaker waarom vragen. Maar vindt wel dat dat eigenlijk wel zou moeten. Alle verandering begint altijd met je iets afvragen denk ik. Juist díe zaken bevragen die we voor gewoon aannemen. Als we in de toekomst de bakens willen verzetten, wat moeten we dan nu werkelijk aandacht geven? En wat drijft ons daarbij? Is vertrouwen daarbij onze leidraad of wantrouwen? 


"We nemen te weinig tijd voor zaken!" vindt Giovanni,
"Doorgaan meisje!"






En dat doe ik. Bijna 6 uur zit ik op het Mahlerplein. Heb zere geschaafde vingers


De dag begon met een geïrriteerde reactie. Maar gelukkig volgden daarna ook andere gesprekken. Gesprekken die er niet waren geweest als ik hierover was blijven nadenken ín mijn atelier. 
Dus daarom zit ik er volgende week vrijdag weer!




En alhoewel niet  helemaal hetzelfde, blijft  dít filmpjei wél inspirerend:
Ik heb krijt genoeg....



Geen opmerkingen:

Een reactie posten