zaterdag 16 oktober 2010

Artez, poezie in lijn middels de zintuigelijke ervaring van klank

Ben al weer een tijdje bezig met de vooropleiding bij Artez.
Atijd weer geweldig om mee te werken aan de prille beeldontwikkeling van het handschrift van toekomstige academie studenten.

Vandaaag mijn favorite les. Middels verschillende soorten muziek proberen vanuit één emotie een lijn op te bouwen) Als een archeloog tastent door het landschap uit een stuk van Arvo Pärt. Een lijn vanuit angst en wanhoop vanuit het Erbarme dich van Bach, Twee tegenstrijdige lijnen op klanken van de Kneuterdijkse Rimram van Bert en Ernie. Een vette, volle lijn op de Camina Burana van Orf en dan héél erg knallen op muziek uit de superfim Undergrond van Emir Kusturica.
Kon het niet laten mijn held te laten horen.. Philippe Jaroussky.
Afgelopen woensdag hem voor het eerst live gehoord in het Concert gebouw. 
Woorden schieten te kort... Het was zó'n intense ervaring en subliem samenspel in klank, dictie en joie de vivre. Het concertgebouw ging compleet uit zijn dak. En terecht. Huilen gewoon.

Mijn studenten tekenden d elichtheid van een lijn, het vederlichte strelen van een lijn op de klanken van Chlorishttp://www.youtube.com/watch?v=fNWKnXgrroA

Zelf hoor ik nog steeds Pur ti mio van Jaroussky woensdag galmen in mijn hoofd.....

Maar, ok, nieuwsgierig naar wat mijn lessen opleveren, kijk ik nu al uit naar het huiswerk dat ze laten zien in de volgende les

dinsdag 5 oktober 2010

De eigen huid uitrollen; Penone in de Pont!


Afgelopen week naar de Pont geweest. En daar de mooiste tentoonstelling die ik sinds Lucio Fontana in Londen heb gezien; de tekeningen van Guiseppe Penone.

Alleen al de titels nodigen uit tot eindeloos mijmeren en reizen in mijn hoofd.

Schiet bij de herinnering alweer vol. WAT EEN GENADELOOS, DIRECT EN TOCH ZOOOO POETISCHE WERKEN! Wat een toewijding en aandacht.
En wat een prachtig spel tussen aanraken en afstoten


onderstaand werk is, zo lijkt het althans, geaaid uit zacht papier en gestippeld met houstkool.
Dichtbij zie je echter dat het lichte hard marmer is, waarvan de nerven, als van de huis, licht omhoog is gehaald uit de rest van de steen. De tekening van de handpalm is opgebouwd uit duizenden grote (variërend van 2 tot wel 5 cm lange) acacia dorens. Au!


En dan de tekening waarbij ik letterlijk tranen in mijn ogen kreeg:

Moest het wel fotograferen. De catalogus was al uitverkocht...

Tijd met dingen doorbrengen, jaar in jaar uit je verdiepen in verwondering. Daar komen héél mooie dingen uit! Het werk deed een direct beroep op mijn buik. Confronterend voor waar ik zelf heen wil met mijn tekeningen.

Heb ik hier nog wat aan toe te voegen, of dien ik nederig de absolute maestro te erkennen


En nee, je kan er niet meer naar toe, de tentoonstelling is inmiddels voorbij