maandag 7 juli 2014

Het blauwe uur

Gister.
Een lege, oningevulde zondag voor me.



Ik draaide de sleutel van mijn atelier deur in het slot en voelde op de gang al de opwinding in mijn buik:

Het soort van een lekkere onrust en nieuwsgierigheidskriebel. 
Zo eentje die alleen iets tot rust komt door te gaan tekenen. Of nou ja, schilderen dan nu.
Al schilderend een beeld oproepen en te bevragen. 
Doen. Doen. Doen.  En dan Kijken. Kijken. Kijken!

Wanneer het begon? 
Het was er altijd al, die onrust die ik als kunstenaar alleen maar kan bedaren als ik me terugtrek in mezelf en ga tekenen.



Echter, mijn project Het Blauwe Uur, waar ik deze zondag ochtend aan verder ging, had wel degelijk twee duidelijke katalysatoren.

Katalysator 1; het boekje van Jan
Toen ik werd gevraagd om bij het jubileum boek van Jan Vaessen, de tweezijdige medaille, beeld te maken, laaide het vuur van mijn „lekkere” onrust op. 
Dit was nou precies wat ik gaaf vond om te doen.
Bij de 25 verhalen die mensen schreven voor Jan las ik als reisverhalen. Stuk voor stuk persoonlijke routes waarbij Jan als gids of gewoon als reismaatje had meegelopen.

Als vanzelf ontstonden er horizon beelden bij het boek. Soms met veel lucht en weinig vaste grond.Dan weer veel stevige massa en een kalme hemel erboven.
De kleuren kwamen als vanzelf.

Een aangename verrassing. Normaliter kon ik toch beter uit de voeten met de beperking van zwart en wit

Katalysator 2; Anke
Het boek was af, maar ik nog lang niet klaar. Bleek.
En zoals de wetten van het universum dan werken. ….Altijd. 
Alles komt naar je toe als je er klaar voor bent om het te zien.
Dat liet Anke Wiersma me zien tijdens een retoriek bijeenkomst.
Ze had zich verdiept in Human design en, nieuwsgierig als ik altijd ben, had ze mijn chart getrokken:
Aha:  een generator, dát was ik…. En dan als kunstenaar met name eentje die reageert op wat er buiten me af speelt; 
Ik reageer op datgene wat buiten mij is. en haal het dan naar binnen en ga er mee aan de slag.
Cognitief wist ik het niet meteen te plaatsen, maar voelde wel meteen: dat klopt!

Praten met mensen, ervaringen opdoen. Me verwonderen en ergens onvoorwaardelijk induiken. Me verdiepen in anderen om mezelf te snappen…. Dát geeft me altijd nieuwe beelden. Van Buiten naar Binnen beelden. En die beelden haal ik vervolgens in mijn atelier naar de oppervlakte. 

Waarom nou niet eens het vooraf proces steviger verbinden met het daarna proces?
Als een soort aaneengeregen moment van delen, verbinden en weer delen.

Zie hier het ontstaan van de 1e contouren van het Blauwe uur!

Het blauwe uur:

Dat prachtige moment van de dag waarop het licht over gaat in het donker. Zinnebeeldende tussentijd tussen dag en nacht. Contemplatieve tijd waarin toen naar straks overgaat.
Het is het uur waarin de menselijke huid voor fotograven het mooist uitkomt en gebouwen het scherpst te fotograferen zijn.
Maar ook het uur van de donkere nacht eer het weer licht wordt. Het uur blauw dat Jan Fabre aanduidde als: Het kruispunt van de natuur tussen de dag en de nacht, de plaats die iedereen moet aandoen om zijn weg te vervolgen.

Het blauwe uur is een gemoedstoestand die heel wakker is. 
Waarin alle contouren scherp zijn, maar de huid zacht.

Het blauwe uur is mijn nieuwe verblijfplaats van waaruit ik mezelf en anderen bevraag.
Wat is in mijn leven mijn blauwe uur? 

Waar ging ik van licht naar donker? En wat of hoe streek het licht (weer) over mijn handelingen?


Het is een vraag die ik graag ook anderen zou willen voorleggen.
En dan hun uitzichten en inzichten be-tekenen.

Om die vervolgens laten samen komen in een langgewenste droom; een eigen uitzichten boek maken. Een boek van  het blauwe uur. Moet toch lukken.



Op mijn atelier ben ik gewoon begonnen met studies maken. 
Van het blauwe uur als horizon. 
Een boven en beneden.
Lucht en aarde.
(gek eigenlijk zo’n horizon. het lijkt iets stabielen en stilstaand, maar hoe dichte bij je komt, hoe meer het weer wijkt)
Maar wowwww,  licht is zó moeilijk om te vangen. Ondoenlijk eigenlijk. 
Vandaar de opwinding. Omdat het zo heerlijk is om je er toch in te verdiepen en dan je zelf wat te verliezen
Er is geen weg, anders dan de weg die ik zelf creëer. 

Het schilderen is nu de enige manier om zicht te krijgen op de verschijning van het blauwe uur....