zondag 28 februari 2010

Dag 25, Open Studio


Zo begon het vanochtend; het sorteren van mijn werk tot nu toe. De studio had ik gisteren opgeruimd (zelfs de muurpanelen opnieuw geschilderd...) en elk spoortje houtskool was weg gesopt.

Het goede van een duidelijke afronding in de vorm van een open studio is dat het je helpt overzicht te krijgen wát je allemaal hebt gedaan, wat werkt, en wat door de mand valt.
Moet stiekem bekennen dat ik ineens best wel trots was op het resultaat. Ik heb écht gewerkt bleek. Dat heb je niet zo door als je, ingepakt in 4 lagen, stofjas eroverheen en een muts op, steeds de laatste tekening als referentiepunt hebt.

Hele dag verder gewerkt aan de werken op de juiste plek hangen. En dan het liefst zo recht mogelijk. Altijd lastig voor een ongeduldig iemand als ik.
Enfin, om 18:00 stond de wijn klaar, biensur, behalve ikzelf, want huh, Fransen nemen het toch niet zo nauw met de tijd...


Mis dus. Klokslag 6 dienden de eerste gasten en kunstliefhebbers zich aan.


Al met al waren er zo'n 25 gasten gedurende de hele avond. Voor een dorp als Caylus is dat een heel goede opkomst, met name omdat in de maand feb men ivm weer vaak thuis blijft én het was vakantie, dus veel mensen waren weg! 


John gaf een speech, Greta vertaalde dat simultaan in Frans en ook ikzelf lichte mijn werk toe.
Allereerst kon men weinig met de teksttekeningen, want voornamelijk in het Nederlands, maar na mijn toelichting ( en de tweetalige hand-outs die gretig werden gelezen), brachten juist die werken een leuke discussie op gang.
Gepassioneerd een discussie voeren, dát kunnen Fransen in ieder geval goed. Mijn werk werd getoond in mijn atelier op de 1e verdieping en in de galerie beneden. Een geweldige ruimte met een heel mooie open haard.
Hoe vaak hangt je werk naast een knappend haardvuur?


Het kan beleefdheid zijn, maar  de reacties waren erg goed. Iedereen nam de moeite me te bedanken in het engels, en vertelde wat men aantrekkelijk vond in de tekeningen. Met name de landschapswerken vielen in goede aarde.


Een heerlijke avond zoemt nu na in mijn hoofd ( kan ook aan de wijn liggen....)
Zelfs de tijdelijke burgemeester was er, al kon ik dat na aanleiding van zijn outfit amper geloven. De gedeputeerde meneer verscheen in origineel jaren '80 trainingspak....
De meneer in het blauw is de tijdelijke burgemeester. Terwijl ik mijn werk toelicht neemt de reporter van een lokaal radiostation mijn toelichting op.


wederom word de vertaling door Greta in het Frans ook opgenomen



De lege studio met het werk





En natuurlijk drinkt men niks anders...



Na afloop een tevreden John en Greta voor de open haard




zaterdag 27 februari 2010

Dag 24, afronden

Vandaag de dag waar ik geen zin in had; de opruimdag.
Morgen organiseert DRAW een open studio  voor mijn werk. Vanaf 18:00 staat er wijn en gouter klaar (lekkers dus op z'n frans) voor de genodigden.
Dus vandaag gewerkt aan de laatste werken alhier. Gek, ben voor mijn gevoel nét begonnen...
Mis mijn lief en grietjes, maar ik had zó nog weken kunnen doorwerken.

Eens kijken of het net zo gaat lukken straks weer in mijn eigen atelier met de waan van de dag een stuk dichterbij.

Enfin, het zo afsluiten is altijd goed om een en ander in mijn hoofd te ordenen. Dan maandag de boel fotograferen voor de verzekering en dan nog 2 dagen echt inpakken, lezen en een afsluitende tekst schrijven voor de DRAW-international website.
Daar staat nu al wat werk op in de gallery

En, maar eens echt een grote lange wandeling maken over de heuvelrug waar ik nu al een maand op uitkijk.

vrijdag 26 februari 2010

Dag 23, vertrouwen volgens een 9jarige


Ben met een klein conceptueel experiment begonnen. Heb met Aloïse, de 9 jarige dochter van de initiatiefnemers van Draw, uitvoerig gepraat over wat vertrouwen voor haar is en wat daar, volgens haar voor nodig is.
Gewéldig! Ze ging er heel serieus op in. 
"In order to get trust, you should trust your self first, shouldn't you?" En zo is het toch maar mooi (9 jaar!!!!)

Ik liet haar de teksten zien die ik had verzameld uit allerhande kwekershandleidingen. De engelse dan, en vroeg haar de teksten die volgens haar bij mijn verhaal hoorden, apart te leggen.

Mijn kwekersverhaal kon ze volledig volgen. They're just a bunch of  naughty boys, they should stay behind after school.

Strafregels schrijven dan maar?

Een nieuw resultaat teksttekeningen: Aloïse ging helemaal los!


Heb ineens een idee voor als ik terugben....



En trouwens, zo ziet het er dan uit:

Moi aan het werk, eindelijk het lef om een tekening, die al een paar dagen hangt, af te maken. That is, er iets toe te voegen waarvan ik denk dat dat het beeld completer en scherper maakt.

Ben echt verbaast dat ik houtskool nooit eerder heb overwogen te gebruiken. Vond het te zacht, 'tgaf mijnsinziens een te poetserige lijn die te vegerig werd. Nu liggen mijn  8- en 9B potloden ongebruikt in hun bakje.


.

Goed om te merken dat twee manieren van werken, ogenschijnlijk zo anders, de tekst en de onkruidtekeningen, nu bij elkaar komen. Voor mij spiegelen ze elkaar. 

donderdag 25 februari 2010

Dag 22

Ineens is de laatste week binnen komen vliegen....
Het retourtransport is van mijn kratten is geregeld, evenals de extra transport verzekering voor de tekeningen (had nét voor mijn vertrek een overstroming die nog steeds niet is geregeld, en wilde geen 2e risico op waterschade ...)
En voor de expo, aankomende zondag, zijn de invites de deur uit. Kortom nog maar een paar écht productieve dagen deze week.


Merk dat ik alweer denk hoe ik straks verder ga in mijn eigen atelier. Weet zeker dat wat ik hier ben gestart, daar zijn vervolg gaat vinden. Zou bijna zeggen; zijn verdieping.


Het gekke is dat ik naar Caylus ging om zaken uit te werken, maar dat er is door al het denken en wezenlijk tijd doorbrengen met mijn werk,  alleen maar meer is bijgekomen.
Wel erg fijn. Heb zaken aangeraakt waarvoor ik thuis nooit de tijd voor had kunnen nemen om het gedegen te onderzoeken. Nu weet ik wat me thuis te doen staat.


Eindelijk nog een tekst tekening gemaakt met de "beginnerstekst", de kwekertekst.



64 x 91 cm, grafiet, 6B


Ondertussen een Caylus hoogtepunt meegemaakt. Letterlijk; de kerktoren wordt gerestaureerd. Dus het halve dorp loopt uit om de 2 alpinisten te zien die de windwijzer van de top halen.


"Mon dieu" werd er behoorlijk vaak aangehaald, dan wel sidderend opgeroepen....


woensdag 24 februari 2010

Dag 21, lessen in nederigheid

"Being in the becoming" 

Zo noemde John het vandaag toen ik probeerde uit te leggen welke houding ik op dat moment ervaarde in mijn werk in het atelier



Want; terwijl ik tekende en ingespannen keek en probeerde, probeerde, probeerde, kwam er ineens de gedachte bij me op dat hoemeer ik me verdiep in mijn eigen handschrift hoe minder ik er zeker van ben.
(en het gekke is dat ik dat niet zo erg vind)

Heb ineens haast want nog maar een week in Caylus. Heb steeds het gevoel dat ik er bijna, bijna, bijna ben.... Geeft een raar soort koortsgevoel.

En dan ineens. Terwijl ik bezig ben, geconcentreerd wordt ik me ineens bewust van de openingen in een werk en mijn beperkingen daarvoor. Bij elk nieuw beeld dat zich voor mijn ogen naar de oppervlakte klautert, zie ik tegelijkertijd war nieuwe kansen en uitdagingen, maar ook valkuilen liggen. Mijn God, het is nóóóit af….

Al tekenend voel ik dat ik het wezenlijke niet kén. En waarschijnlijk nooit zal leren kennen. Hoe deprimerend me dat soms ook voorkomt, het bepaalt mijn zoektocht. Mijn verbeten ( zo je wilt, obsessief) pogingen om er desondanks grip op te krijgen.

 Zou dat een (van de) definitie(s) kunnen zijn van kunstenaars schap? Het desondanks, tegen stromen, winden, stormen in, blijven proberen aan te komen, en ondertussen altijd een reiziger blijven?

Ik kán niet anders dan erkennen dat mijn werk pogingen zijn, een tasten naar, vragen over, meer dan antwoorden op wat er is.
De tekeningen waar ik nu aan werk zijn een soort direct verslag van dat besef van nederigheid.
Beseffen dat ik onderdeel ben van iets dat veel groter is dan ikzelf.

Het zijn "gras" tekeningen, of ademhalingen, of....
Een tasten binnen een kader. Ik  wil juist vanuit iets heel kleins en verhaal neerzetten. Aandacht voor datgene wat je vaak over het oog ziet, zonder het groter te maken

Het werk is tweeledig. Ik heb een verhaal te vertellen met die werken, maar tegelijkertijd vertelt het mij als tekenaar óók een verhaal. Het die eerste dialoog met iets wat dus naar de oppervlakte komt
Soms waanzinnig frustrerend, maar áls je dan een bepaald moment voelt dat je, al is het maar voor even,er heel even, grip op hebt, voelt dat als een triomph op de tijd!

En alhoewel ik denk, zoals ik aangaf in mijn voorlaatste blog, dat kunst een verschil kan maken, voel ik dan vandaag weer, in een 1 op 1 relatie met mij als maker en het werk als autonoom verhaal voor zichzelf, dat ik er, in die relatie tussen mij en mijn werk, nog lang niet ben. 
En terugkijkend weet ik dat er steeds momenten zijn waarop ik dacht dat ik er wel was, terwijl je, ook dan, weet dat je zo weer ingehaald wordt door de tijd, je eigen verbetenheid het nóg een keer aan te raken, het nóg een keer te kunnen voelen, je het ook weer kwijtraakt.
Maar juist dat houdt je aan de gang. De hoop het weer even aan te raken.


Bedenk me dat dat dan daarin misschien wel toch een verschil zit met bankiers…..
Vanuit het FD kwam voor mij vaak een beeld naar voren van grote stelligheid. De waarheid (for what it is worth) heeft men ogenschijnlijk in pacht. Alleen,…. die waarheden voldoen helemaal niet!
We wéten het helemaal niet. En dat is niet erg! Alleen leven met- en accepteren dat er onzekerheden zijn kan enorm verleidend zijn. In mijn geval houdt het me aan het tekenen. 


Enfin, van die gedachten dus, terwijl ik aan het werk was…

Dag 20 (eigenlijk al vroeg in de ochtend van dag 21)

Kan kunst de wereld veranderen?


Afgelopen weekend zag ik in Parijs in het Palais de Tokyo een tentoonstelling van Charlotte Posenenske
 Zij trok zich uiteindelijk terug uit de kunst om dat zij de (persoonlijke) conclusie trok dat art ultimately cannot have sufficient political impact Posenenske took the radical step of giving up art altogether....


Toen ik, eenmaal diep betrokken bij Vertrouwen Verbeeld, besloot dat ik onmogelijk aan de zijlijn kon blijven staan in het financiële verhaal, maar mijn gedachten en meningen wel uit móest dragen in mijn werk, heb ik me nog afgevraagd of ik werkelijk iets zou kunnen bijdragen middels mijn werk.


Zou de wereld en het gedrag van mensen echt veranderen als mensen naar mijn tekeningen, of kunst in het algemeen zouden  kijken?


Ben ik hopeloos romantisch als ik denk van wel?


Met kijken bedoel ik dan écht kijken, en niet het type consumerend, sjokkend staren zoals ik dat vrijdag in het Louvre zag. 
Echt ergens tijd voor nemen en je willen overgeven, vragen durven te stellen aan jezelf. Accepteren dat je het soms niet weet, niet snapt, ergens niet bijkan, maar wel nieuwsgierig blijven kijken.
En dan, dan denk ik dat je de mogelijkheid laat ontstaan dat iets wordt gezaaid bij jezelf. Een andere kans om een nieuw perspectief te openen.
En ja, ik geloof dat er dan iets kan veranderen!


Alleen dat gebeurd niet altijd "overnight". Daar gaat soms heel veel tijd (en nog meer kijken) overheen. Maar, zoals mij zo duidelijk werd afgelopen zomer in het park Chaos de Montpellier le Vieux in bovenstaande foto: het is het kleine grasje, dat uiteindelijk de rots splijt!









maandag 22 februari 2010

Dag 19, Teken video Grégory Markovic

En voor de lekker,

een video van de kunstenaar Grégory Markovic, wiens geweldige werk ik zag bij galerie Particulier in de haute Marais.

dag 19, terug in mijn atelier

Wat is met de trein reizen toch ongelofelijk aangenaam.

Na een weekend boordevol kunst ( Geloof werkelijk niet dat ik een contemporaine galerie gemist heb, kílometers gesjouwd van de ene naar de andere, de blaren staan nóg op mijn hielen) heb ik mijn weekend Parijs gister avond afgesloten met een bizar, maar geweldige avond.
Via vriend M naar een privéconcert bij de vicepresident van Vivendi. Die meneer  van Vivendi is voor Frankrijk wat John de Mol voor Nederland is.
Zijn woning was te chique voor woorden, evenals de rest van het selecte gezelschap.


Stephanos Thoumopolos speelde op een Pleyel piano Xenakis, in het bijzijn van de weduwe van meneer Xenakis.
Onder andere dit stuk. Bizarre muziek. Vooral ook omdat de pianist de vleugel bijkans te lijf ging!
Maar wat kan het mooi zijn om een muzikant te zien spelen die niet enkel de noten volgt, maar de ziel van de muziek achterna gaat.
Het ging bepaal dniet om "mooie" muziek in de algemene zin van het woord. Het was meer het soort muziek wat je vooral life moet meemaken in een uitvoering om het te kunnen waarderen
Het was meer dan een uitvoering van een musicus en een instrument; het was een performance waarin ik getuige was van hoe klank iemand volledig meenam naar een andere dimensie.
Het gaf in ieder geval na afloop genoeg stof tot discussie.

En dan vanochtend vroeg de trein terug vanaf Gare Austerlitz naar Caylus. 8 uur treinen om weer in mijn vertrouwde stoel te kunnen kijken.

Heerlijk om de geur van houtkachels weer te ruiken. Het lijkt erop dat er een verandering in d elucht is te bespeuren. De ergste kou is weggeebt.

Heb de meest mooie dingen gezien  met het heerlijke gezelschap van M. Met hem zijn heftige discussies over de kunst gegarandeerd. Als fanatiek  en gepassioneerd kunstverzamelaar houdt hij er een heel specifieke, ascetische en bijkans dogmatische visie op de kunst op na. Strookt niet geheel met de mijne, maar het is prettig om met iemand die een zeer geoefend kijker is, op te lopen en datgene wat je bekijkt, samen te bespreken.

Nu weer aan de slag hier. Hernieuwde zin, of beter gezegd; hernieuwde blik, nóg meer zin!

zaterdag 20 februari 2010

Dag 17, Parijs

Je bent even uit je ritme en daar gaat je blog....
Gister aangekomen in Parijs en een frisse douche meteen naar het Louvre. Te lang geleden....
Ligt het nou aan mij of is de mensheid steeds meer gaan sjokken? Mijn hemel; hele volksstammen die, gewapend met allerhande opname apperatuur, langs de meest mooie en bijzondere kunstwerken sjokken. Het zag eruit als of iedereen strafwerk had...

In de middagen vandaag de gallery contemporain afgewerkt in de Marais samen met M. Morgen nog een dag kunst en dan met een vol hoofd terug naar mijn atelier in Caylus

Veel gezien, maar hetgene wat nu nog steed sdoor mijn hoofd zingt zijn de werken van de Amerikaanse kunstenaar Paul Wallach.http://www.artnet.com/gallery/425931764/galerie-jaeger-bucher.html?artistName=Paul%20Wallach

Straks dinner bij diegene die in Parijs het champagnemerk Bruno Paillard vertegenwoordigd. Vrees voor een liederlijk dinner. Vervelend...

donderdag 18 februari 2010

Dag 16

Mijn atelier gezien vanachter het meest belangrijke meubel: de kijkstoel.


Ik kom er wel..
Het is ineens minder koud, dus dat scheelt alweer 1 dikke trui (rest mij nog slechts 3 t-shirts en 1 dikke wollen trui, daaroverheen mijn werktrui en stofjas én natuurlijk mijn long johns...).
Vandaag was ik er weer ietwat. De grote tekst tekening is eindelijk af. Bijna "rsi" in mijn rechterhand. Tis maar goed dat ik voor 4 dagen naar Parijs ga.  De teksttekening is mijn beste tot nu toe vind ik.
64 x 91 cm, grafiet

En verder getekend vanuit mijn buik. Niet nadenken. Alles langs laten komen wat me aantrekt in wat ik om me heen zie en wat ik aan beeld heb meegenomen uit Nederland.
Er werd me eerder gevraagd in welke relatie deze tekeningen staan tot de teksttekeningen. Alhoewel lastig precíes aan te geven, taal is tenslotte niet mijn ding, ik moet het van mijn beeld hebben, staan deze tekeningen wél in een nauwe relatie met de teksttekeningen en hun thematiek.

Kzal een poging wagen het iets toe te lichten;
Allereerst gaan deze tekeningen voor mij ook over tijd. Maar dan de tijd die zich afspeelt in een... een... andere dimensie....niet echt het woord wat ik bedoel, maar kweet niks beters.. 
Tijd die als het ware buiten ons besef van tijd ligt. Wat ik teken zijn de dingen die ik buiten tegenkom in een landschap. Bomen, struikjes, uitgedroogd, vlekken op stenen, "vederlichte rommel" ergens in een hoek gewaaid,  die ergens staan met zo'n vanzelfsprekendheid dat je je niet kan voorstellen dat ze er al niet altijd stonden.

Al tekenend probeer ik er grip op te krijgen. Op de afbeelding én op de beweging, alsof in de beweging ik de dingen naar het hier en nu kan halen. Het tekenen is tasten. De manier waarop ik het op de spiegel van het papier plaats, maakt, of althans daar probeer ik een poging toe te doen, dat de ruimte eromheen een actief dragend onderdeel wordt van het beeld.

Net als bij de "tekstteken manifesten" probeer ik niet aan te geven hoe het zou moeten, maar hoe het zou kunnen zijn...

Z.T ( misschien nog niet af)


De details zijn hierop moeilijk te zien, er zitten soms wel 4 soorten conté en houtskool over elkaar heen




Vanavond met de nachttrein naar Parijs. Ik wil geen kostbare werktijd verspillen, vandaar de nachttrein. Drie dagen lang kunst kijken. En natuurlijk samen met goede vriend en verzamelaar M. het nachtleven van Parijs grondig onderzoeken. Er moet toch ook veel en lang en hartstochtelijk geproost worden op die kunst!

woensdag 17 februari 2010

Dag 15, achtergronden bij Vertrouwen Verbeeld tekeningen






getekend woord uit tekst tekening Vertrouwen Verbeeld

Na 2 weken élke dag tekenen, onderzoeken en naar binnen kijken, merk ik óók zelf weer hóe belangrijk het is om met een onderwerp echt intrinsiek tijd door te brengen!

Hier in Caylus ligt er niet elke dag het FD op mijn deurmat. Geen kranten dus. Mijn Frans is te mager om discussies op de radio te volgen, en om nou elke dag mijn laptop open te klappen voor een digitale krant...... 
Verstoken van elke vorm van media over de waan van de dag kan ik me goed richten op contact maken met mijn eigen verhouding tot die zo noodzakelijke discussie over de financiële malaise.

Zo'n 10 keer zat ik in 2009 om de tafel met allerhande hoge meneren en dames die op verschillende manieren nauw waren betrokken bij de financiële wereld. Over vertrouwen ging het. En of kunstenaars een rol konden spelen in het herladen van het begrip vertrouwen en de discussie en aanpak van die vermaledijde financiële crisis.

Na een dik half jaar van praten werd het voor mij tijd om terug te keren naar mijn eigen metier: beeld. En daarvoor had ik afstand nodig. Echte afstand. En toen was daar een residency in DRAWinternational. (Enfin, in mijn allereerste blogpost van dec 2009 staat hierover alles)

Inmiddels werk ik hier op 2 niveaus met al datgene wat me werd aangereikt in die gesprekken. Landschappen als een metaforische frame of mind, een gemoedstoestand is sinds lang een belangrijk thema in mijn werk.

De tekst tekeningen waar ik nu aan werk komen voort uit wat me zo opviel in de gesprekken. Het was opvallend hoezeer men zocht naar nieuwe antwoorden, terwijl er tegelijkertijd amper tijd werd genomen om de vragen ( die er toe doen) te formuleren. Men zocht, zoekt zo wanhopig naar houvast. En dan vooral naar een houvast in de vorm van nieuwe regels. Nóg mee regels...
En, ook zo opvallend, men zocht naar oplossingen búiten henzelf om. Alsof de oplossing in het systeem buiten hen ligt. Maar;.... de bankiers, de managers, de directeuren, de adviseurs, de consument zíjn het systeem!


Mij helpt het om in het geval van dit soort abstracte discussies, want dat beleven ze voor mij, abstracties, de mensen erachter waren wel echt, maar door het onvermogen van betrokkenen om de zaken te concretiseren naar een menselijke schaal bleef het voor mij toch vaak een heel ingedikt, verkrampt en totaal abstract geheel,  het onderwerp beter vast te kunnen pakken als ik er een heel ander beeldverhaal bij verzin. Een metafoor, die kan fungeren als een soort symbool.

Het fijne van symbolen is dat ze als een soort gemeenplaats fungeren. Vanuit een gezamenlijk  referentiepunt kan een ieder zijn of haar eigen beeldassociaties toevoegen waardoor een metafoor alleen maar rijker geladen wordt!

Zoals ik eerder in het Vertrouwen Project al schreef is een deel van mijn eerdere werk ontstaan vanuit mijn behoefte te vertragen, door de knieën te gaan en lager te gaan kijken dan waar het oog in eerste instantie op blijft rusten. In mijn tekeningen gebruik ik planten als metaforen. Ik haal ik naar boven wat vaak juist onder de grond zit, wortelstokken, zaaddozen, knollen. Al tekenend wil ik heel goed juist naar details kíjken. Lángzaam kijkend, de blik vertragen. Determineren, uitpluizen en je toch steeds opnieuw blijven verwonderen.


In de botanicus Leonhart Fuchs ( De Historia Stirpium, 1542) herken ik zo’n langzame kijker. Zijn botanische speurtochten naar het wezen van groei gebruik ik als metafoor voor de noodzaak je te blijven verwonderen door bijvoorbeeld zoiets (ogenschijnlijks) onbenulligs als een wortelstelsel. Het geduld van zo'n botanicus, of de noodzaak voor een kweker om door te dringen tot de essentie van een plant alvorens het vervolgens echt tot bloei te brengen is voor mij de metafoor die me helpt grip te krijgen op de discussie rondom het herladen van vertrouwen. 



De discussie komt steeds terug op groei. Men móet groeien. Volgens mij zou het veel meer over bloei moeten gaan. Iedereen doet min of meer hetzelfde, maar iedereen is volgens alle ronkende advertenties toch uniek.
Maar wát maakt die of die instantie dan zo uniek? En waarom levert men maar steeds niet bewijs daarvan wat overtuigt!

Tenslotte: pas als een plant tot bloei komt zie je de unieke kenmerken van zo'n plant en kun je het bewonderen om haar bijzondere eigen merites.

Zoals ik het zie zijn banken, bankiers kwekers. En zijn hun handelingen te vergelijken met datgene wat een goede kweker doet om zijn product, de plant, op een duurzame manier tot wasdom te laten komen. 
De tekst die me dat inzicht gaf kwam uit een oud handboek voor het kweken van orchideeën 

Wát maakt een financiële instelling anders, betrouwbaar, geloofwaardig. Kortom écht!
Dat zijn de mensen lijkt me. Mensen, medewerkers die intrinsiek durven gaan voor het kweken van die éne, unieke orchidee. Niet met liters artificiële kunstmest, niet met allerlei kruisingen tussen hybride planten, maar die aandacht hebben voor datgene wat de ene plant van de andere onderscheid. Die tijd doorbrengt met observeren, die niet uit is op een quick fix, maar oog heeft voor details en de langere termijn. Die anders dúrft te zijn omdat ie weet wat er nodig is om niet alleen iets te laten groeien, maar vooral ook die weet hoe iets tot bloei te laten komen zodat er zaad kan worden gevormd ( het goede voorbeeld) op een verantwoorde manier.




Zoals ik al eerder aangaf ben ik niet op zoek naar een directe afbeelding van de plant zelf. Ik ben niet zozeer gefascineerd naar het schone van een plant, als wel naar de handelingen die eraan vooraf gaan om iets tot wasdom te laten komen. In plaats van allerlei kunst boeken is er een stapel kwekers handleidingen mee naar Frankrijk.

Ik lees ze als ware het manifesten, richtlijnen voor wenselijk gedrag. En dat is precies zoals ik ze nu ook inzet. Ik vertaal ze in tekeningen die teksten zijn.  Zoals altijd is de context belangrijk voor hoe je een situatie "leest". 

In het project Vertrouwen Verbeeld miste ik zelfreflectie en vooral ook tijd doorbrengen met vragen en bevragen. Doordat ik de teksten letter voor letter teken, breng ik tijd met ze door. Schetsend, maar nooit gummend. Laten zien dat de handeling van het zoeken naar een juiste lijn er eentje is die constant oefening vraagt.
In plaats van zwarte letters op een wit vlak, keer ik het om. De letter is wit, on-ingekleurd, de omgeving grijs in evenveel nuances. Toch is elke tekening steeds getekend met slechts in soort potlood. Een 4B, een F, een HB een 6B of 9B, maar steeds verschillend ingezet. Het is de handeling die de nuance bepaald.
Tussen de regels door gebeurt van alles. Tenminste als je die wilt lezen. Je kan inzoomen op een detail, maar je ook richten op het geheel. Níks is per ongeluk. Elk krasje, vlekje zit er vanwege de handeling en de tijd die ik doorbreng met de tekening. Verder is er geen franje, geen decoratie. Het gaat om de handeling en de betekenis van de tekst. Groter dan een A4, groter dan waarop normaal wordt gecommuniceerd, anders, maar tegelijk herkenbaar.
een tekst die in deze tijd zó gemaild, gefaxt, gescant, gekopieerd kan worden, is letter voor letter, streepje voor streepje opnieuw betekend. 

Opdat de blik vertraagd wordt en het geschrevene bevraagd kan worden. En hopelijk de discussie opnieuw gevoed kan worden vanuit een ander perspectief!





dinsdag 16 februari 2010

Dag 14

In dit prachtige pand zit DRAW, mijn atelier is op de 2e verdieping aan de linkerkant, daar waar de luiken nu open staan.


Het aanvliegende, grote "niks doet er toe in mijn tekeningen, waarom wíl ik dit" gevoel is bepaald nog niet weg vandaag. En ja, ik weet, het dient ergens toe, maar grrrrrrr het blijft niet fijn!

Heb de hele ochtend gewoon uren gemaakt voor mijn teksttekening voor Vertrouwen Verbeeld. Die tekeningen zijn zó conceptmatig, dat het eigenlijk werk al bestaat; ik hoef het alleen nog uit te voeren. En dat is maar goed ook, want al het andere tekenen lúkt gewoon NIET! 
Hoop dat ik die tekening dan tenminste af heb voordat ik donderdagavond in de trein naar Parijs vertrek.
Na de copieuze lunch maar weer op de fiets gestapt. Uitwaaien en naar buiten is het enige wat ik nu prettig vind. En kijken is iets wat me in ieder geval wél lukt!

Gisteravond, nadat ik mijn wee had uitgestort in mijn blog nog wat getekend; met mijn ogen dicht. De tekeningen daarna ongezien omgekeerd onder een stapel gelegd. Die ga ik pas aan het eind bekijken.
Opgevouwen in bed las ik daarna Nabokov. Geweldige zinnen waar je echt op kan kauwen, zó mooi

"We voelen dat we vlak bij een absolute waarheid zijn, verblindend van pracht en tegelijk bijna alledaags van volmaakte eenvoud"

"...en daar de betekenis van alle dingen door hun gedaante heen schemerde, verschrompelden tal van ideeën en gebeurtenissen die schijnbaar van het allergrootste belang waren geweest tot - niet tot onbeduidendheid, want niets kon nu nog onbeduidend zijn- maar  tot de omvang die andere, vroeger van elk belang ontbloot geachte ideeën en gebeurtenissen nu aannamen." 
Zulke glorieuze reuzen van ons hoofd als wetenschap, kunst en religie tuimelden aldus van hun vaste plaats in rangorde en gingen hand in hand onder in een mengsel waarin ze welgemoed werden genivelleerd. Een kersenpit en zijn minuscule schaduw op het geschilderde hout van een vermoeide bank en een afgescheurd stukje papier en soortgelijke nietigheden tussen miljoenen andere nietigheden groeide aldus tot wonderbaarlijke grootte. De opnieuw gevormde en gecombineerde wereld gaf haar zin prijs aan de ziel - op een manier zo natuurlijk als beider ademhaling"


Uit:
Het werkelijke leven van Sebastian Knight


Vladimir Nabokov



maandag 15 februari 2010

Dag 13, hitting rock bottom

Je wéét dat het gaat gebeuren (tenslotte vertrek je deels ook juist daarom; om een eigen soort catharsis in je handschrift en denken te ondergaan...). Je wéét ook dat het eigenlijk helemaal niet erg is. En toch.... áls het dan gebeurd, overvalt het je toch en voel je je er bepaald niet blij mee.


Sterker nog; vandaag was gewoon drie keer HELEMAAAAL NIKS!


En daar zit je dan; in dat o zo pittoreske Caylus. Februari. Geen afleiding. Niks.De locale kroeg dicht (nou ja, uithuilen in het Frans blijft lastig) en overal bitterkoud. Niemand die zit te wachten op een kunstenaar die zo nodig zichzelf wil tegenkomen.


Op een bepaald moment kon ik wel janken! 


Het leek wel of er 2 Anooks aan het praten waren; de ene, een rasCalvinist; "wat zeik je nou, nú komt het erop aan, tekenen met je donder! Niet stoppen. (en álles wat ik dan teken lijkt echt helemaal nergens op, en jeee, móet het dan ergens over gaan...)
Ja natuurlijk!


En dan de andere stem: Ach Anook, teken gewoon iets wat je lekker vind om te doen, producktie, niet zo streng zijn. En dat doe je dan, na een hoop gedraai, gezucht en gesteun. En dan; teken ik iets gewoon gewoon om het bezig zijn en niet na te denken, (en wil net even tevree, of in ieder geval r-e-d-e-l-i-j-k tevree met een tekening die er misschien nét mee door kan..., een kop thee gaan drinken)  komt John binnen. De initiator van DRAW.
"Whats that fart?" Clearly; he's not being fooled.....


En dan de tekening waar ik zelf van dacht dat die echt niks is, een hoop gekras, inspireert hem ineens tot een geweldige inzichten die hij, gelukkig, niet te beroert is met mij te delen. Zeer verhelderend, al voel ik me er bepaald niet door opgebeurd! We drinken samen thee.


You need to get out! If landscape is your frame of mind, gét in there then! Do not be so harsh on youreself. Volgens John moet ik loslaten waar aan ik denk, en het maar ondergaan.
Ja, tjéééé. I KNOW! of ie me dan ook even instructies wil geven HOE DAN, thank you very much!


Er zit niks anders op; ik moet mijn atelier, mijn stolp uit! Binnen lukt het niet. Ik moet anders voelen, of nee, niet anders, breder, er moet letterlijk even wind door me heen.
Zoefend op de gammele franse fiets krijg ik die even later letterlijk.


De kou is ineens heel welkom. Als of ie me uitbijt. Lekker. En ja, ik weet echt dat het erbij hoort, maar soms is het helemaal niet fijn om zoveel te voelen. Ik heb het idee dat mijn zintuigen hyper hyper ADHD zijn. Alles komt met een sneltreinvaart binnen. 


En mijn God, was is het buiten mooi! Wie zegt dat Februari saai is en flets, die kijkt niet goed!
Wéét dat ik, wat ik om me heen zie, niet letterlijk wil afbeelden, maar dat gevoel! Dat gevoel! Dát graag wel. Kiemkracht, slijtage, tijd, beweging.... Maar hoe? Hoe teken je zachtheid van mos, of juist de droge taaiheid ervan? Hoe vang je water wat zich een bedding slijpt? Hoe teken je tijd?
Volgens mijn lief ben ik een romanticus. Ach.
Dacht ooit dat wij mensen het uiteindelijk altijd zouden winnen van natuur. Inmiddels weet ik beter. Uiteindelijk geeft de natuur en de tijd ons het nakijken. Natuur wint altijd!


Ik fiets tot dat het donker wordt en ik mijn tenen niet meer voel.
En ik weet; het was een goede dag, maar bepaald geen makkelijke.....
Moet denken aan wat tijdens de gesprekken met Vertrouwen Verbeeld zo vaak naar voren kwam; je kwetsbaar durven opstellen is een voorwaarde om te kunnen groeien. Eng. Ook voor mij dus.
Ben er nog lang niet. En eigenlijk is het ook geen kwestie van er komen, maar van durven onderweg te zijn!
Heb ik altijd een zwak voor gehad; mare takken in de boom







Smeltende ijspegels over het mos


Het licht is af en toe spectaculair!

Mos laat een heel andere beleving van tijd zien voor mij


En dan zo'n huis, versleten onthult door de tijd zijn binnenkant.


Lijnen in verschillende zachtheden




gaan gaan gaan

houtskool op A3