maandag 23 augustus 2010

beelden die blijven terug komen

En dan zit er zo maar een heerlijk lange zonnige zomer tussen en lijkt het vandaag alsof de herfst is gekomen.....


Naaste heerlijk lummelen voor de tent in Frankrijk en heerlijke dagen in het atelier, moet er natuurlijk ook veel moois worden bekeken! De ziel moet wel gevoed! 


Naar Watou ging ik, we eigenlijk, lief en mooie meiden mee. Kunstenfestival Watou  in dat heerlijk lome, wat slaperige Watou. Zo'n plek in West Belgie waar je anders niet anders vind dan al die gruwelijke oorlogsgraven, is al vele jaren elke zomer een verzamelplaats voor dichters en kunstenaars die met elkaar in dialoog gaan en mij als beschouwer ook dit jaar weer wisten te raken, te irriteren, te ontroeren en te verwarren. En dat alles binnen een straal van hooguit 2 kilometer! 


Een goed beeld ( en ja, daartoe behoort uiteraard ook de poezie, met haar beeldende kracht om in een paar zinnen, soms een enkel woord op de juiste plaats in een zin geplaatst, die meteen een nieuwe wereld weet op te roepen...)laat me uitwaaien en verdichten in mijn eigen gedachtes maar biedt tegelijkertijd ook legio nieuwe werelden aan me aan, waar ik tot dan toe geen weet van heb.


Het beeld wat maar bij me blijft terug komen is tegelijkertijd het grootste "on" beeld dat ik ooit zag. Dat er mensen waren die dachten dat dát geen kunst was, maar een toevallige opstapeling op de klooster zolder die men vergeten was af te sluiten ( zoals de als suppoost bijklussende student me vertelde,) kan ik me maar al te goed voorstellen.


Ik bedoel maar; het beeld Carething van Miks Mitrevics& Kristine Kursisa zág er ook uit als een lang vergeten achtergelaten hoopje lapmiddelen tegen een verwaarloosde lekkage op zolder.....



En toch... ik was meteen het pad kwijt!

Jaloers ook nog es... Had net zelf een te stoffig atelier achter me gelaten vol met klei modellen en on affe tekeningen die om een genadige en scherpe laatste lijn vroegen die ik niet wist te vinden, en dan zie je dit beeld, of nou ja, de hele zolder stond vol met 3 beelden die een direct beroep op de beschouwer deden; wat is kunst, maar vooral, wat is tijd?


dochter Lied was net zo gefascineerd door de spiegeling van de wolken door het plastic



Eigenlijk kan ik er zó weinig over zeggen anders dan ik steeds weer terug kom op dat ik het zó'n mooie sterke maar tegelijk ook zo'n tedere berusting vind wat tijd doet met onze blik.

Materiaal kón niet beter gekozen worden. Het zo'n "per ongeluk" beeld dat ondertussne super trefzeker en uitermate bewust juist op die lokatie is neer gezet.

Met lief wel eindeloos geprobéérd de vinger achter het beeld te krijgen. Vruchteloos tot nu toe, en dat is ook zoals het een goed beeld betaamd! Het is van zichzelf voor zich zelf maar bestaat ook juist voor die ene korte blik van herkenning. Ik herkende het, maar wát dat het nou is.......

Heerlijk, dat weet ik nog steeds niet, maar hoe zalig om steeds weer te blijven peuteren en je te beseffen hoe kwetsbaar alles is, incluis je eigen denken het (iets, wat dan ook, welke zekerheid je ook denkt te hebben!) te weten.

En ja, zo mooi om dan ook een soort "tegenbeeld" te treffen, daarna ( in het gemeente huis)



een groot uitgetikt gedicht uit Jij noemt stom wat taal is,  In de Knipscheer, 1986 van Mark Insingel.

Of het beeld voor Hugo Claus! :

Door welke werkelijkheid laat je je leiden dacht ik....

Van die dingen die heerlijk zijn om over na te denken tijdens franse avonden voor de tent.

Van die zaken die ik ook zeker ga meenemen in mijn presentatie op  Learning Lane, aankomende donderdag!

Want hoera, ik ben er weer helemaal ingedoken!