maandag 29 augustus 2011

Bergen beklimmen met ABN AMRO



“In the mountains, the shortest way is from peak to peak: but for that you must have long legs”

Friedrich Nietzsche

 Ik had hem eindelijk: mijn eigen Casper David Friedrich moment!


Ik hou van bergen.
Wandelen en turen op en naar die bergen is wat ik op vakantie het liefst doe; uren turen naar een berg. Naar hoe het licht  erop verandert, hoe wolken erom heen zakken en weer verdwijnen, hoe weer kan omslaan, hoe scherp de pieken zijn en of er nog sneeuw ligt op de flanken. Omhoog klimmen en dan,terugkijken naar waar je allemaal al gelopen hebt en waar je nog (over)heen wilt

Voor mijn tent begon een majesteuze berg van de Alpi Martimmi Wat een verschil toen ik er nog tegen aan keek, van onderaf, met toen ik dan eindelijk omhoog ging wandelen.
Het perspectief verandert pas als je flink in beweging komt!

De 1e dag op pad, nog zonder kaart. De routes waren goed zichtbaar, het pad nog breed, dus ik maakte me niet druk.
Het was meteen een adembenemende wandeling. Leeg en ruig. Maar hoe ik ook genoot, ik wilde steeds weten wat er achter de toppen om me heen zou liggen, welke ander dal, hoe veel sneeuw, welke passages. Mijn gevoel van schaal was weg en ik kreeg geen grip op de ruimte.

Twee dagen later mét kaart. Even mooi, andere valei, andere berghelling. Maar gek; mét kaart had ik ineens beter zicht op waar ik was en waar ik stond ten opzichte van mijn uitzicht. Het grote was in kaart gebracht. Bizar hoe zoiets onomvattelijks, ál die massa, al die tijd ineens was terug gebracht tot een schaal van 1 op 25:000 en wat verspringende kleuren grijs en groen.
Het uitzicht, dat wat zonder kaart  leek als de rand van mijn zicht, liet op de kaart nóg meer achterliggende toppen zien.

Ineens was ik terug bij ABN AMRO. De businesspartner waarmee ik in het kader van mijn KISopleiding nu mee samen werk!
Al een tijdje aan de slag, maar nog voornamelijk orienterend, zónder kaart. Om zicht te krijgen op zó’n andere werkomgeving duurt bij mij even. Ineens besefte ik dat ik tot nu toe zonder kaart had gelopen…. De brede route, af en toe met introductie, maar nog altijd heel algemeen verkennend.

Langzaam kreeg ik, al wandelend ook meer zicht op waar in het proces we zijn aangekomen: we hebben de kaarten! Ik ken de gidsen; de medewerkers, nu een beetje. Er is een inspiratieteam, er is een prachtig communicatieteam en inmiddels zijn de MBO’s duidelijk. Kortom de routes naar nieuwe toppen, die eerst nog verscholen lagen achter andere toppen. Langzamerhand krijg ik wat meer zicht op de schaal van de dingen en weet ik welke bepakking we kunnen gebruiken en welke spullen waarschijnlijk te zwaar in onze rugzakken zal zijn.

Net zoals tijdens mijn vakantie: van onderaf gezien lijkt de berg te groot, maar al wandelend, in het onderweg zijn, komen de nieuwe uitzichten. En nét wanneer je denkt dat je de weg te zwaar vind, of te onduidelijk, of te stijl, is daar de aankondiging van een refugio; een plek om even uit de wind te kunnen luisteren naar verhalen van andere wandelaars.

Er wachten ons mooie refugio’s, de MBO’s. Met stuk voor stuk andere routes. Samen bereiden we ons straks in speciale sessies daarop voor zodat we we goed uitgerust zijn voor het vervolg van de reis.

We zijn onderweg in vertrouwen. En ik popel om verder met hen op reis te gaan.