Het blauwe uur

Gister.

Een lege, oningevulde zondag voor me.

Ik draaide de sleutel van mijn atelier deur in het slot en voelde op de gang al de opwinding in mijn buik:

Het soort van een lekkere onrust en nieuwsgierigheidskriebel. 
Zo eentje die alleen iets tot rust komt door te gaan tekenen. Of nou ja, schilderen dan nu.

Al schilderend een beeld oproepen en te bevragen. 

Doen. Doen. Doen.  En dan Kijken. Kijken. Kijken!

Wanneer het begon? 

Het was er altijd al, die onrust die ik als kunstenaar alleen maar kan bedaren als ik me terugtrek in mezelf en ga tekenen.

Echter, mijn project Het Blauwe Uur, waar ik deze zondag ochtend aan verder ging, had wel degelijk twee duidelijke katalysatoren.

Katalysator 1; het boekje van Jan

Toen ik werd gevraagd om bij het jubileum boek van Jan Vaessen, de tweezijdige medaille, beeld te maken, laaide het vuur van mijn „lekkere” onrust op. 

Dit was nou precies wat ik gaaf vond om te doen.

Bij de 25 verhalen die mensen schreven voor Jan las ik als reisverhalen. Stuk voor stuk persoonlijke routes waarbij Jan als gids of gewoon als reismaatje had meegelopen.

Als vanzelf ontstonden er horizon beelden bij het boek. Soms met veel lucht en weinig vaste grond.Dan weer veel stevige massa en een kalme hemel erboven.

De kleuren kwamen als vanzelf.

Een aangename verrassing. Normaliter kon ik toch beter uit de voeten met de beperking van zwart en wit

Katalysator 2; Anke

Het boek was af, maar ik nog lang niet klaar. Bleek.

En zoals de wetten van het universum dan werken. ….Altijd. 

Alles komt naar je toe als je er klaar voor bent om het te zien.

Dat liet Anke Wiersma me zien tijdens een retoriek bijeenkomst.

Ze had zich verdiept in Human design en, nieuwsgierig als ik altijd ben, had ze mijn chart getrokken:

Aha:  een generator, dát was ik…. En dan als kunstenaar met name eentje die reageert op wat er buiten me af speelt; 

Ik reageer op datgene wat buiten mij is. en haal het dan naar binnen en ga er mee aan de slag.

Cognitief wist ik het niet meteen te plaatsen, maar voelde wel meteen: dat klopt!

Praten met mensen, ervaringen opdoen. Me verwonderen en ergens onvoorwaardelijk induiken. Me verdiepen in anderen om mezelf te snappen…. Dát geeft me altijd nieuwe beelden. Van Buiten naar Binnen beelden. En die beelden haal ik vervolgens in mijn atelier naar de oppervlakte. 

Waarom nou niet eens het vooraf proces steviger verbinden met het daarna proces?

Als een soort aaneengeregen moment van delen, verbinden en weer delen.

Zie hier het ontstaan van de 1e contouren van het Blauwe uur!

Het blauwe uur:

Dat prachtige moment van de dag waarop het licht over gaat in het donker. Zinnebeeldende tussentijd tussen dag en nacht. Contemplatieve tijd waarin toen naar straks overgaat.

Het is het uur waarin de menselijke huid voor fotograven het mooist uitkomt en gebouwen het scherpst te fotograferen zijn.

Maar ook het uur van de donkere nacht eer het weer licht wordt. Het uur blauw dat Jan Fabre aanduidde als: Het kruispunt van de natuur tussen de dag en de nacht, de plaats die iedereen moet aandoen om zijn weg te vervolgen.

Het blauwe uur is een gemoedstoestand die heel wakker is. 

Waarin alle contouren scherp zijn, maar de huid zacht.

Het blauwe uur is mijn nieuwe verblijfplaats van waaruit ik mezelf en anderen bevraag.

Wat is in mijn leven mijn blauwe uur? 

Waar ging ik van licht naar donker? En wat of hoe streek het licht (weer) over mijn handelingen?

Het is een vraag die ik graag ook anderen zou willen voorleggen.
En dan hun uitzichten en inzichten be-tekenen.

Om die vervolgens laten samen komen in een langgewenste droom; een eigen uitzichten boek maken. Een boek van  het blauwe uur. Moet toch lukken.

Op mijn atelier ben ik gewoon begonnen met studies maken. 

Van het blauwe uur als horizon. 

Een boven en beneden.

Lucht en aarde.

(gek eigenlijk zo’n horizon. het lijkt iets stabielen en stilstaand, maar hoe dichte bij je komt, hoe meer het weer wijkt)

Maar wowwww,  licht is zó moeilijk om te vangen. Ondoenlijk eigenlijk. 

Vandaar de opwinding. Omdat het zo heerlijk is om je er toch in te verdiepen en dan je zelf wat te verliezen

Er is geen weg, anders dan de weg die ik zelf creëer. 

Het schilderen is nu de enige manier om zicht te krijgen op de verschijning van het blauwe uur....

Hulp na een atelierbrand

“Ik heb helemaal niks met al dat geFacebook, gewhap en getwitter “ bekende de cameraman. En aan zijn gezichtsuitdrukking kon ik op maken dat ie zich eigenlijk nog mild uitdrukte.

“Da’s dan wel vreemd” bedacht ik me, op mijn beurt, want juist dánkzij dat “geFacebook” was hij bij me!

De dag ervoor was, op nieuwjaarsdag, het atelier en woonplek van mijn goede vriendin Elske geheel afgefikt.

En met haar plek, de woonplek van zo’n 25 studenten en ateliers van zo’n 15 andere kunstenaars!

Elske zag ál haar werk, haar hele archief aan 25 werk als grafisch ontwerper, haar recente prachtige tekeningen die ze binnenkort zou gaan exposeren, haar persoonlijke spullen, meubels, kleding, zo’n 8 meter aan de meest mooie en natuurlijk onvervangbare kunst boeken, in vlammen opgaan.

Digg that als start van het nieuwe jaar!

Vrienden help je.

Dus plaatste ik een oproep op Facebook om Elske te helpen. Boekenbonnen, nieuw meubilair, maar vooral nieuwe tekenspullen zodat ze weer aan de slag kon. Ze had niks meer, dus wat restte haar dan doen waar ze goed in was? Tekenen! Als wij nou die tekeningen vast “bestelden” dan had zij én een reden om de moed niet te laten zakken én door te gaan, én voorzag ze meteen weer in haar eigen inkomen!

(Want o ja, een kunstenaars atelier is onbetaalbaar om te verzekeren, voor het geval je begint te sputteren, dus nee, ze was niet verzekerd!)

En nu zat die cameraman dus in mijn huis vanwege de overweldigende respons op die oproep!

( dit filmpje maakte hij)

“Is dit nu dan die kracht van de sociale media?”  vroeg hij.

“Nee” zei ik, dit is de kracht van ménsen!”. 

Sociale media is daarbij enkel het middel!

En dat denk ik echt. 

Facebook is een hopeloos zwart gat die ál je tijd en concentratie laat verdwijnen als je alleen maar wat ronddwaalt. Als je alleen een beetje op Likeknopjes ragt als bevestiging dat je óók nog rondhangt op dat virtuele dorpsplein. En zeker een valse verbinder van mensen als het daar bij blijft...

Facebook daarin tegen is een gewéldig middel als je je Like knop ziet als een joystick om in de échte vlees en bloed wereld een verschil te maken!

Door te doen!

En dat is niet de kracht van sociale media, maar dus van mensen! Van jou! 

Jij maakt dat verschil!

Ook dit jaar!

Dussss...

Like, maar breng dit jaar óók  eens een kop soep naar de buurvrouw, lees voor op een school, deel je auto, je heggeschaar, doneer je kennis, je talent! 

Of help iemand die alles kwijt is geraakt bij een enorme brand. Koop een tekening van Elske! Doneer een potlood, kunstboek, boekenbon ofzo  (hoe, kijk dan even op mijn oproep op Facebook)

Ik ga ook doen waar ik goed in ben; tekenen. En de komende tijd ga ik elke dag een tekening maken waarvan ik de verkoop opbrengst  doneer aan http://www.gofundme.com/60bzl0, ook een Facebook een initiatief van Richard Stone.

Want naast Elske zijn er nog meer mensen uit dat mooie pand die nu een IRL steuntje in de rug kunnen gebruiken.

De tekening kan je elke dag zien op mijn Facebook; AnookCléonne, 

Kijk, like, koop en verspreid, maar most of all: DOE!

De tekening van vandaag vind je hier én op mijn Facebook

Rejuvenate, #1

Collage tekening op A3 formaat, 42 x 29 cm

potlood en wit krijt op collage, 2014, 

Heb een verbindend en menselijk mooi nieuw jaar! 

Jij maakt het verschil!

Zuid As vertrouwen performance, dag 6

We waren klaar! 4 uur gekrijt!
We keken nog eens goed, draalden wat en vertrokken.
Wat we moesten doen hadden we gedaan! En het was goed!

De hele basis disclaimer stond op het plein. Niet te missen. 
We hadden mooie nieuwe gesprekken gehad. We hadden de geschamperde, binnenmonds gemompelde afkeuring gehoord, het cynisme weer ontmoet. Maar óók, en juist steeds meer; de verbazing, de steun, de opgestoken duimen!

Ik heb niet alleen gekrijt! 
Anoniem kwam,
Ed   "Ik moest er simpelweg gewoon zijn vrijdag. Het maakte niet uit hoe lang of met hoeveel woorden, gewoon zijn. Dat was mijn missie voor die ochtend. Krijten en niet lullen. Kracht bij zetten een geweldige missie van jou. Sommige dingen in het leven moeten gewoon gedaan worden. Punt."
Jacomijn was er.
Heidi.
Jacobien (die ik ook helemaal niet kende, maar nú wel!).

Er waren onbekende fotografen die de buzz hadden gehoord...

Er kwamen mensen op me af die me herkenden van vorige keren... En die het goed vonden dat ik er weer was..
"we kunnen wel wat leren van die kunstenaars" Er kwamen mensen uit de kantoortorens die niet snapten wat ze zagen en vroegen wat ik deed...
En... die hun woord hielden toen ik ze vroeg om een foto te sturen, 

zoals deze van Saskia... (dankjewel!!!)

En deze van Frank van van de Berg vanuit de 18e verdieping van de Google toren

Het was goed... 
En toen... Toen begon het te regenen. Wat zeg ik; te hózen. Emmers water uit de lucht...

Mooi!
De kwetsbaarheid van een gebaar begin ik steeds meer te waarderen. 

'Lekker moment heb je gekozen' schamperde een voorbijganger toen hij mij passeerde. Ik was net in de lichte miezer op mijn aan knieën te krijten. En ja, het Gustav Mahler plein was dus nat! Dat was prima, zo ging het krijten juist lekker makkelijk. Het smeerde super mooi uit!
(sinds wanneer laten we ons door futiliteiten als het weerbericht tegenhouden, dan kan er nooit niks:))

Nog eentje, ook zo'n fijne: "Alles wat je doet is straks weer weg, heb je niks beters te doen?'

Nee dus! Dít is wat ik doe. Ik (be)teken! Op mijn knieën, met stoepkrijt zodat het zó weer verwaait. En dat is precies wat ik er zo krachtig aan vind.
De disclaimertekst ís al in beton gegoten en het verlamt ons. Niemand die het leest, terwijl het ál ons handelen vastzet!

Stel; de teksten waren met dikke spuitbussen geschreven... Vast onderdeel van de ruimte, het zou gereduceerd worden tot achtergrond dessins. Niemand zou meer opkijken. Het is de tijdelijkheid en de invloed daarop van zaken de regen die we niet naar onze hand kunnen zetten, die ons laat opkijken. En buiten de norm vallende gedrag en beeld dat ons laat afvragen wat we doen, en hopelijk daarna toch vooral waarom!

'Alle afspraken die ik maak worden aan alle kanten afgedicht! Ik ben eigenlijk helemaal niet meer zelf de baas over hoe ik met mijn klanten en relaties om wil gaan' , 
vertelde een meneer in ZuidAs-dresscode, die me vroeg wat ik aan het doen was (altijd wát he, nooit waarom).
We hadden een mooi gesprek en hij vertelde hoe machteloos hij zich soms voelde over wat wel en niet kon. Hoe  contraproductief het werkte in zijn relaties als relaties zich niet durfden uitspreken omdat er dikke do's en do nots van disclaimers onder elk contact lagen. "Ja meneer, dat advies zou ik u wel wíllen geven, maar dat mág ik niet...".....

Mmmmm.

Een andere voorbijganger die aanhaakte bij ons gesprek begon als reactie te foeteren op het systeem en "die" boeven daar in die torens".

Die reactie ken ik onderhand wel... En alhoewel ik het wel een beetje begrijp, maakt het me vooral wat moedeloos! Ik vind het (te) makkelijk. (net zoals ik het raar vind dat mensen zich voornamelijk negatief uitlaten als ze in een groepje lopen, als ze alleen zijn stappen ze eerder op me af...)
Want hoezo systeem, en hoezo die boeven dáár? Wat doen we zelf!!!
Hoeveel is ons 'ja' waard? Doen wíj wat we beloven te doen? Waar laat jij je door leiden?

Ik heb steeds meer vragen bij 'het Systeem'. Welk Systeem is dat eigenlijk? Het banken systeem? Het financiële systeem? het maatschappelijke systeem? Het systeem van de orde der wolkenvangers?

Waar is de wij in het Systeem? Waar zit de ik? 
ZIJN wij niet het systeem? Ik bedoel; ménsen maken het!
(en pfffff, ik kan het het niet eens scherp krijgen...)!

Vandaag bezocht ik de Manifesta in Genk.  'The deep of the modern'.
In de prachtige restanten van wat ooit een groot en majestueus mijnencomplex was, namen kunstenaars uit allerlei landen me mee in een andere blik, meerdere en verschillende zienswijzes en gedachtes over en op het verleden van de mijnen. En voorál welke impact die had op sociale en economische geschiedenis van Europa! Een systeem wat nu niet meer voldoet in tijden van andere energiewinning, maar wat, in een andere tijd geplaatst, wel laat zien dat mensen uiteindelijk altijd de schaal en de impact bepalen. De verbeelding van de kunstenaars hielp me om boven de materie van de mijn uit te kunnen stijgen en (ietwat, want het wás nogal wat) (in)zicht te krijgen op het thema van Manifesta #9.
(in de catalogus omschreef men het zo: het analyseren van het DNA van het post industriële Europa waar sociale, historische, politieke en geografische confuguraties aan voortdurende verandering onderhevig zijn!)
Systemen kunnen genadeloos zijn, overwhelming in schaal, ogenschijnlijk ondoorgrondbaar. Maar het zijn uiteindelijk altijd de mensen die het gezicht ervan bepalen én de loop!

Hoe langer ik daar op mijn knieën zit te krijten, hoe minder ik zeker weet en dat is goed. Twijfel is goed. Maar mét die twijfel moet ik wél wat doen. Punt! zou Ed zeggen...

En dáár zit een behoorlijk crux weet ik inmiddels uit eigen ervaring...
We vinden overal een boel van, maar verbinden daar (nog) veel te weinig éigen actie aan.
Ik geloof dat het begint bij ons eigen handelen en dat we van daaruit anderen kunnen inspireren. Zaken kunnen veranderen!  For the better ánd the worse...

Wat doe jij?


Ik zit over 2 weken weer op de Zuidas.

foto van Bert Verhoeff, met grote dank!

DOEN DOEN DOEN, Zuid As Performance

En toen drukte ik op publiceren....

De vorige blog die ik zojuist plaatste was één grote twijfel en had ik geschreven vóórdat ik vandaag de begrafenis bijwoonde van een mooi en vrij mens.
Met een indrukwekkende dienst vol fonkel namen we afscheid én hieven we het glas op Diederik, die, alhoewel veel te kort, toch maar mooi écht en voluit had geleefd.

Op volle kracht én in vol vertrouwen!

Met de salsa klanken en de drums van zijn muziek nog in mijn hoofd vertrok ik daarna naar de Zuid As om met een filmer aankomende vrijdag de performance door te nemen. Dit keer zou er een kleine film worden gemaakt door filmer Bart Voorbergen.Van zwaar naar licht. Of eigenlijk omgekeerd... of nou ja... van het licht gedeeld naar de zwaarte ...

Mijn vorige blog was vol twijfel... had het wel zin, zóveel afzeggingen... Als ik impact wilde hebben, moest het dan niet later zodat ik alsnóg kon proberen dat plein vol te krijgen?
Eigenlijk had ik al besloten... 

Het moment was niet rijp! (vertelde ik mezelf, in een dappere, maar halfslachtige poging grip te krijgen op de klomp in mijn buik)

Het moment is nóóit rijp...
het leven is áltijd te kort. Het enige wat je kan doen is het aan te gaan.... 
Het te leven.
En dan zien we wel. 
Doén.
En daarna nog es een glas drinken. Samen!
Als jouw reis stopt is er geen tijd om te praten over wat je had willen doen, maar drink je een nog een glas met vrienden op wat je hébt gedaan!

Dát inzicht reikte Diederik me alsnog vandaag aan.

Vanavond deed ik mee aan een vertrouwenssessie in het Inspiratiehuis.
Samen met een aantal mensen uit het speelveld van de financiële wereld, aanverwante geesten zoals Art Partner namen we de omweg om vertrouwen en wat daar nou voor nodig is weer onder de loep te nemen.

Prachtige gesprekken, mooie inzichten...
Menselijke maat! Ruimte voor twijfel.. Tijd nemen om écht het gesprek aan te gaan. Het ervaarbaar maken! Dát is wat er toe doet en daar begint het mee!

Het was duidelijk... Of er nou 100 man vrijdag op die Zuid As staan, 5 óf alleen ik in mijn up... ík ben er wel!!!!!

Ik ga het wél doen.
Hoe eng het ook blijft... De kracht van de massa is belangrijk, maar het begint met 1 en als dat kennelijk nog niet groter wordt, betekend dat niet dat die ene dan maar moet ophouden!
Het dóet er toe! En als ik niet begin met vorm geven aan mijn geloof,  hoe kan ik dan van anderen verwachten dat ze aanhaken en hun eigen vorm daarin zoeken?

Ik ga weer verder en ben er overmorgen. Op de Zuid as. Met krijt en met het geloof dat je niet moet wachten op de legitimatie of genoeg 'Likes' van anderen voordat je zelf in beweging komt.

dat momentum... ach

In ieder geval 1, 

wie weet hoeveel meer!


#zuidastrust

De kracht van de massa

'Impact heeft nu massa nodig...'

'Kan ik nu zélf wel afhaken?'

'Wat is mijn ja eigenlijk waard?

'Breek ik een belofte als ik het (nu) niet doe?'

Hoe belangrijk is massa voor deze performance?'

'Hóe kan ik het het anders doen, moét het anders en wat heb ik dan anders nodig?'

'Als ik zélf al afhaak, welk voorbeeld geef ik dan?'

'Is dit het juiste moment?'

ja, nee, ja, ja, nee, ja, tóch, nee, ja, ja, nee, ja?

En dan?

....pfffff

Nog 2 nachtjes slapen en dan is het 14 september. De dag dat ik mét een hele grote groep mensen op de Zuid As met stoepkrijt de Vertrouwen / disclaimer performance opnieuw ga krijten. Net zoals ik dat de afgelopen keren in mijn up heb gedaan, maar dan nu mét mensen.

Spannend... weer het gesprek aangaan!

Ik popel, heb er écht zin in. 

Ik twijfel ook!

Vanochtend opnieuw een afmelding van iemand die zich al een tijd geleden had afgemeld. Wederom met een plausibele reden. Tja als je niet (meer) kan, dan kan je niet... toch?

En tóch...

Sinds mei ben ik bezig met het verzamelen van mensen. eerst achter de schermen, face to face, daarna via social media! En wow, wat was iedereen enthousiast. Het gaf me vleugels. Het was ook tijd om de vertrouwens disclaimer performance niet meer alleen van mij te laten zijn. Vertrouwen en hoe we daaraan vorm geven gaat ons immers allemaal aan.

Die Zuid As zetten we helemaal vol, moet lukken...

Immers; nog voordat ik er een Sociaal media bombardement tegenaan gooide, had ik zo'n 30 man om me heen die aangaven alvast zéker mee te doen! Dat geeft wel vertrouwen.

Faceboek, Twitter en hoe gaaf, men twittert het vrolijk door. Goede reacties, super power, we gaan samen iets dóen. Dat geeft een heel andere energie dan er alleen maar over praten.En het genereert andere inzichten, nieuwe gesprekken andere verbindingen!

En ja, hoe bezwaard ik me soms ook over voelde, er steeds over te twitteren, mailen... (man o man, kom ik weer, overvoer ik iedereen niet, daar héb je d'r weer met haar oproep, is dit niet spammen), ik deed het wel. 

Ik geloof in de kracht van de massa! Gezamenlijk; grass roots, bottom up!

Het moet ook worden doorverteld en worden uitgedragen door anderen dan ikzelf. Ik realiseer me maar al te goed dat ik dit niet red als ik het alleen doe. Het is iets van alle meemakers. Dus hup; 1 2 3, send!

En tóch...

'Als ik kan, dan kan ik. Dan kom ik'. Als ik mensen terugmail, ze verwelkom 'aan boord',ze de precieze info geef, komen ook meteen de eerste aarzelingen...

En nu, twee dagen voor aanvang is het aantal afmeldingen, terugtrekkingen, of hoe ik het ook wil noemen, inmiddels groter dan de groep meemakers... De teller staat op 8. Incluis mezelf...

Ik twijfel.

Wat is mijn ja waard als ik het nu zelf afblaas?  Tegelijkertijd, ik kan dit maar één keer goed doen. Ik zoek impact! Het is dus echt belangrijk dat we samen verbonden en in een royale hoeveelheid op die Zuid As staan...

Ik slik een eerste teleurstelling weg en kijk naar hoe ik het heb aangepakt.. Was het teveel, juist niet gericht genoeg, was het te algemeen, of juist te direct... Hebben mensen geen tijd (lekker niet productieve gedachtes... want tjeee, mensen hebben het altijd wel druk, er is altijd wat, als ik zó ga denken kan er nooit 'es wat!)  geloof me, ik heb mijn eigen handelen stevig bekeken! Als ík dit zo graag samen wil doen, hoe verleid ik jou er dan toe mee te doen?

Toch komt ook de gedachte bij me boven hoe het nou komt dat mensen wel makkelijk ja zeggen, maar dat alles ook zo los lijkt. 'Als ik kán dan kan ik....'

Wat zeggen we daarmee eigenlijk? Hoe zwaar weegt commitment? Wat hebben we over voor ons ja? Wat dóen we ermee? Is drukken op de Like-knop eigenlijk genoeg? Is dat al verbondenheid? Ik snap dat ik me op glad ijs stap door nu zo kritisch alles te bevragen... Maar ik moet! Het zijn namelijk ook vragen aan mijzelf.

Waarom zeggen we ja, 'Like'en we? Voor wie doen we dat, voor de goedkeuring van de ander, voor eigen voldoening, betrokkenheid? Hoe betrouwbaar is ons eigen ja? Hoeveel zijn we bereid ervoor te doen óf te laten?

Dat groepje goedgepakte mannen uit mijn eerdere blog, die riepen en wijzen... Wat was hun drijfveer... Wat dóen we zélf en hoe geven we daar echt vorm aan?

En wat is de mijn rol en drijfveer. Wat doet míjn ja?

Ik kijk naar mijn rol als kunstenaar. Zo ingewikkeld en ook zo simpel; ik ver- en her- taal de wereld in beelden. Hoop mensen breder te laten kijken naar dát wat voor hun neus ligt. Ik probeer verhalen toe te voegen die laten zien dat álles kan, maar dat je wel moet zelf moet beginnen Ben ik een performer, een pleaser, een nar, een aanjager? Is mijn verhaal te oncomfortabel?

Moet ik coûte que coûte doorgaan. Hoe kwetsbaar zijn ideeën? En waaraan ontlenen zij hun kracht. 

Past deze performance, met een heleboel mensen wel bij mij? Moet ik niet gewoon terug mijn atelier in? Moet het wel zo groot? Zit de kracht dan tóch in het kleine...

Kortom; nog vóór we op die Zuid As zitten heb ik uit de aanloop alweer zoveel nieuwe vragen!

Ideeen kunnen je boven je uit laten stijgen, je optillen, maar ook in verwarring brengen.

Kwetsbaar duren opstellen, betekend óók dat ik mijn twijfels deel. 

Hoe harder ik twijfel aan het hoe ik het moet doen, hoe sterker ik me overtuigd raak van het waarom van de performance!

Ja de performance doet er toe! Ik sta er 100 % achter! Maar de voorbereidingen, álle inzet van mij en de meetweeters, ja denkers, meedoeners ten spijt, hebben niet opgeleverd (tot nu toe) waar ik naar streefde, een volle bak aankomende vrijdag!

moeilijk moeilijk... ís dit wel het goéde moment dan???

Er schieten 1000 en 1 andere vormen voor de Vertrouwen performance door mijn hoofd, maar álle hebben ze gemeen dat het mét anderen is, met jou dus! Samen geven we vorm aan Vertrouwen! Vertrouwen krijgen begint met geven...

Met impact!

Wil je me helpen?

Wat zou jij doen om stoepkrijten op de Zuid As groots onder de aandacht te brengen en hoe zou jij dan willen meedoen?

Misschien niet vrijdag, maar wel ergens anders, snel in een andere vorm?

ATELIER LA ACTIE JUNI

ATELIER LA ACTIE JUNI

Elke 1e dag van de maand ( nou ja ongeveer) zet ik een werk uit mijn atelierla op mijn blog. Geen b-keuzes, maar werk waar ik nooit afstand van wilde doen omdat ze me visueel herinneren aan nieuwe stappen die ik heb gezet. Dat soort werken moet je soms wat langer bij je houden als reminder.

Dit werk was de opmaat voor heel veel bosranden en bomen die ik ben gaan tekeningen in de afgelopen jaren.

Echter, per keer beslis ik welke nu dan toch de wereld in kan:)

"See trough space" 23 x 31 cm, ets op 300gr. paper. Anook Cléonne

Deze etch is te koop voor € 150,- ex btw

De liefhebber die mij het állereerste mailt of belt én € 150,- + €28,50 btw overmaakt op mijn rekening,

stuur ik de etch veilig verpakt zo spoedig mogelijk op. Ophalen uit mijn atelier kan ook.

De etch is gedrukt in een kunstenaarsoplage van niet meer dan 5 drukken en  is gesigneerd!

Deze ets is ontstaan in de serie tree line etsen Naar aanleiding van Armando's opmerking over het schuldige landschap . Ook nu werk ik nog steeds met bomen en de ogenschijnlijke ondoordringbaarheid van een bosrand. In deze e ets probeer ik dát moment te verbeelden dat je dénkt dat een situatie onwrikbaar is, maar dat je ineens, vanuit een ander perspectief tóch openingen ziet. De bomen bestaan alleen uit lijn, niet uit massa.

De ets is ook af te halen in mijn atelier. Hij is al ingelijst in een beukenhouten lijst. ( tegen €28,- inlijstmeerwaarde)

KIJK DUS OP DE EERSTE DAG VAN DE MAAND OP MIJN BLOG EN REAGEER!

Aanbieding JUNI 2012:

Offer JUNE 2012

"See trough space" 23 x 31 cm, ets op 300gr. paper. Anook Cléonne

From  march 1th, I will place a drawing on this blog every first day of the new month. 

This unique drawing is for sale for only € 150,- excl VAT

I will immediately post this work of art to the very first enthousiastic viewer sending me a mail to tell me he/she can’t live without it and transfers € 150,- + €28,50 VAT to me.

SO WATCH OUT FOR THE FIRST DAY OF THE MONTH AND TAKE A LOOK AT MY BLOG!

This etching is part of a serie about tree lines and forest edges. It is based on a quote of my favorite artist Armando, about the guilty landscape. I'm still working on this theme today. In this image I try to grasp thát moment in which you think  that a situation is "closed off" but then, seeing things from a different angle, all of a sudden you dó see another opening; a free space opens up. This image is all about lines, not mass. The etching is framed already.